De zaal is nauwelijks gevuld. En de bezoekers die wel aanwezig zijn lijken nou niet echt op Terrence Malick fans. Eerder op filmkijkers die dol zijn op Ryan Gosling. Of Michael Fassbender. Of misschien zijn ze in de veronderstelling naar een musical te gaan. Zo is het, volgens mij, ook gepromoot. Als een soort musical. Er komen inderdaad muzikanten langs in cameos en het speelt zich af in de muziekwereld. Daar houdt het “musical” deel mee op. Verder mogen we het doen met een vaag verhaal over een driehoeksverhouding, tollend camerawerk, heel veel natuurbeelden, en voiceovers die het hebben over het leven, de liefde en allerlei existentiële thema’s aansnijden. Dat is leuk voor een kwartier maar niet voor een film van twee uur.

Normaal gesproken begin ik met een samenvatting van het verhaal, ik betwijfel of daar überhaupt sprake van is. Vier personages, gespeeld door Ryan Gosling, Michael Fassbender, Rooney Mara en Natalie Portman, raken verstrikt in een lastig liefdeskwartet. Dialogen zijn er nauwelijks. In plaats daarvan mogen wij het doen met voiceovers die fungeren als gedachtestromen, vertellend over de diepste zielsroerselen van de personages. Intussen gaan de beelden van plek naar plek, zonder dat er echt een verhaal wordt verteld.

Zo’n half uur in de film lopen er mensen weg. Tja. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Ik merk dat ik duizelig word van het gedraai van de camera. En de associatieve stijl werkt vooral op de zenuwen. Zitten we eerst in een restaurant, dan zitten we in een luxe penthouse, om dan doodleuk over te schakelen naar scènes van een uitbundig feest, of van de natuur. Het doet mij nog het meest denken aan The Waves, een roman van Virginia Woolf. Deze roman vertelt eveneens een verhaal via gedachtestromen die elk de stem van een personage voorstellen. Met als enig verschil dat hier wél nog een concreet verhaal in zit.

Het lijkt of Malick met de camera op verschillende locaties heeft rondgehangen en de acteurs heeft gevraagd wat te improviseren. Geen enkele keer heb ik het idee dat iemand maar een beetje oprecht overkomt. Gosling is echt wel een goede acteur, nu lijkt hij eerder te slaapwandelen. Fassbender krijgt als feestbeest nauwelijks diepgang, Portman krijgt erg weinig schermtijd. Mara loopt nagelbijtend rond en is nog het meest aanwezig.

Song to Song heeft vier momenten waar ik punten voor toeken: de cameos van Johnny Rotten, Iggy Pop, de Red Hot Chili Peppers en Patti Smith. Deze scènes zijn een verademing omdat er nog iets concreets langskomt in deze pretentieuze gedachtestroom. Zeker Smiths aanwezigheid kan ik waarderen, al is het maar omdat ik haar wijsheden wél kan geloven.

Tegen de tijd dat Song to Song is afgelopen is er meer publiek weggelopen. De film zal ongetwijfeld diepere lagen kennen en veel filosofische kwesties aansnijden, ik heb ze niet meegekregen. Dit is de laatste keer dat ik werk van Malick in de bioscoop ga kijken.

6-5-2017/Terrence Malick/Ryan Gosling en Rooney Mara