En weer bezocht ik een film met slechts een handjevol bezoekers in de zaal. Misschien kwam het door het tijdstip (16:00 uur), of dat Verdwijnen simpelweg niet zo onder de aandacht van het publiek is gekomen. Hoe dan ook, ik was wel benieuwd naar de nieuwste film van Boudewijn Koole, die op vrij positieve recensies kon rekenen.

Centraal staat Roos (Rifka Lodeizen) die haar moeder (Elsie de Brauw) en halfbroertje (Marcus Hanssen) het jaarlijkse bezoekje komt brengen in Noorwegen. En dit keer komt ze met niet zulk best nieuws.

Het duurt even voordat Verdwijnen  goed op gang komt. Koole neemt uitgebreid de tijd om Roos aan te laten komen en het decor tot leven te wekken. De camera neemt elk detail van het besneeuwde Noorwegen in zich op, intussen zoeken de personages voorzichtig toenadering tot elkaar. Of beter gezegd, loopt Roos wat rond en komt ze bekenden tegen die elk hun eigen geschiedenis met zich meedragen. Een oude geliefde met wie ze gaat vissen, haar halfbroer die spookachtige geluidscollages maakt, en haar moeder die ooit een succesvol pianiste was.

Koole geeft die relaties niet meteen prijs. De film lijkt wat voort te kabbelen met scènes die op zich wel mooi zijn, maar waarvan ik mij afvroeg wat voor functie ze hebben. Zo is de saunascène wel leuk bedacht, maar waarom wordt de erotische spanning tussen Roos en haar halfbroer toch bestipt…? Pas over de helft geeft Verdwijnen zijn geheimen prijs (wat overigens niks erotisch is) en worden de onderlinge verhoudingen duidelijker. En dan nog voelt het of erg veel informatie achter wordt gehouden.

Dit hoeft niet erg te zijn. Veel scènes hebben een spanning omdat juist niet alles duidelijk wordt en de kijker zelf veel kan invullen. Aan de andere kant krijgt Verdwijnen hierdoor iets afstandelijks. De moeder van Roos merkt op een gegeven moment op dat ze haar dochter niet echt kende, dat is precies wat ik ervoer na de film. Ondanks de fascinerende personages heb ik geen enkele keer het idee gehad echt dicht bij ze te zijn geweest.