Een tijdje geleden zag ik de remake van Evil Dead, geregisseerd door Fede Alvarez. Hoewel geen meesterwerk, bewees Alvarez wel een goeie horrorregisseur te zijn die niet terugdeinst voor het nodige hak- en zaagwerk. Met Don’t Breathe kon hij een origineel idee uitwerken. Drie jongeren, bestaande uit Money (Daniel Zovatto), Alex (Dylan Minnette) en Alex (Jane Levy), zijn van plan een kraak te plegen bij een oorlogsveteraan (Stephen Lang). Hun grote voordeel: hij is blind. Dus veel problemen zal hij niet opleveren. Toch?

Het grote struikelblok van Evil Dead was dat Alvarez het bloedfestijn naar een hoger niveau probeerde te tillen. De diepgang voelde echter geforceerd en de personages bleven erg plat. Hetzelfde probleem doet zich voor bij Don’t Breathe. In een verplichte introductie krijgen we een vlugge kijk in het leven van de drie personages. Zo weten we tenminste met wie we te maken hebben en wat hun motivaties zijn voor de kraak. Deze schetsen lopen over van de cliché’s en zijn vooral erg saai. Pas wanneer de jonge dieven geconfronteerd worden met de blinde man die onverwacht zijn mannetje blijkt te staan – en als bonus een bizar geheim heeft – komt de horror op gang.

Don’t Breathe is het sterkst als Alvarez zich concentreert op de strijd tussen de blinde man en de inbrekers. De regisseur laat de soundtrack verdwijnt, waardoor het kleinste geluidje oorverdovend klinkt. Of hij laat het licht uitgaan en de blinde man verdwijnen in de schaduwen. Noch het publiek, noch de hoofdrolspelers weten dan waar hij is gebleven.

Daartegenover maken de personages weer niet al te snuggere beslissingen en voelen enkele scènes, met name tegen het einde, als een kunstmatige poging om nog meer spanning te creëren. Dit is volstrekt onnodig. Don’t Breathe is een film waarvan het verhaal op zich genoeg is. Het had weinig gescheeld, of Alvarez had een cultklassieker op zijn naam kunnen hebben. Volgende keer beter.