Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Paul Dano (bekend van onder meer There Will Be Blood) staat met Wildlife voor het eerst achter de camera. Jake Gyllenhaal, Carey Mulligan en Ed Oxenbould zijn de hoofdrolspelers. Gyllenhaal is vader Jerry, die een baantje heeft bij een golfclub. Mulligan is moeder Jeanette, zoon Joe wordt gespeeld door Oxenbould.
Als Jerry is ontslagen, gaat hij de brandweer maar helpen met bosbranden blussen en laat zijn gezin achter. Jeanette lijkt een soort inzinking te krijgen en gedraagt zich als een schoolmeisje met stemmingswisselingen. Joe intussen probeert zich te redden te midden van de chaos. Het eerste wat opvalt aan Wildlife, al bij de eerste shots, is hoe onbewogen het camerawerk is. Statische shots, met veel focus op de personages.
Soms, zeker bij de bosbranden, komt er meer omgeving in beeld. Maar het gaat Dano om zijn personages. Hoewel Jerry en Jeanette hun best doen een goed gezin te vormen, is er van het eerste moment wrijving. Ze proberen het wel, het lukt net niet. Het zit in kleine dingen. Jerry wil dat zijn zoon een uitblinker wordt, Jeanette wil dat Joe zich juist concentreert op dingen die hij zelf leuk vindt.
De camera registreert de spanningen alsof het een toneelstuk is. De shots zijn zo strak en statisch, dat het juist opvalt wanneer Dano inzoomt, of sneller snijdt naar het volgende beeld. Hij weet met die stille shots spanning op te roepen. Iedereen doet wel zo rustig, intussen worden de frustraties steeds heviger. Tot de onvermijdelijke uitbarsting volgt.
Omdat Wildlife zo wordt gedragen door instabiele, onvoorspelbare personages, krijgt ook de film een dwalend karakter.
Die spanning is mooi. Net als de uitbarsting. En de afronding. Maar ik heb nogal moeite met het tussendeel. Enerzijds wordt Wildlife zo sterk gestuurd door diens personages, dat ik grip probeer te krijgen op het verhaal en probeer uit te zoeken hoe het kan aflopen. Anderzijds is de cast zo sterk en is het eind zo mooi, dat ik juist waardering heb voor dit intieme drama. Omdat Wildlife zo wordt gedragen door instabiele, onvoorspelbare personages, krijgt ook de film een dwalend karakter. Tot het emotionele fotomoment. Dan klikt het allemaal toch weer in elkaar.
Ik moet steeds denken aan de term “kitchen sink drama”, het Britse genredrama waarin de middenklasse centraal staat en er gebruik wordt gemaakt van sociaal realisme. Ik betwijfel of Wildlife hieronder valt. Toch zijn er overeenkomsten. Zo moet de familie sappelen om rond te komen, vindt Jerry het prettig tijd door te brengen in de bar, en zou er nog iets van sociaal realisme gevonden kunnen worden. Wildlife laat zien dat Dano een uitstekende acteursregisseur is. En Oxenbould wil ik ook wel vaker zien.