Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

The Mask is een groen, cartoonesk, maniakaal figuur met een flinke portie gitzwarte, soms ook sadistische humor. Wie kan hem nou beter te vertolken dan Jim Carrey? Hij speelt de rol van Stanley Ipkiss, een timide bankbediende met een voorliefde voor tekenfilms. Op een avond krijgt hij een vreemd masker in handen. Voor de grap doet hij hem eens op. Het masker zuigt zich meteen vast aan zijn gezicht en geeft Stanley magische krachten waarmee hij buiten de natuurwetten kan treden. Denk aan Carrey in het kwadraat. Maar met alleen de fratsen van The Mask komen we er niet. Er is ook een plot nodig, hoe dun ook, om de waanzin te kunnen plaatsen. Stanley wordt verliefd op clubdanseres Tina, die echter bij een groep maffiosi zit.

Dorian wil graag de macht grijpen, maar moet nog een baas boven zich dulden. Natuurlijk gebruikt Stanley het masker om zo Tina te veroveren en vanzelfsprekend gaat ook Dorian achter het masker aan. Zo kan hij zelf immers de troon veroveren. En ja, alles komt op zijn pootjes terecht, dat ziet iedereen van kilometers ver aankomen. Het slaat allemaal nergens op, het vormt de perfecte frame voor de doorgesnoven Mask.

Als hij verschijnt, is de film een onemanshow. Gewapend met een arsenaal aan speciale effecten bewijst Carrey nog altijd zélf één groot effect te zijn. Niemand anders kan zo’n manisch lachen, of logischerwijs een scène naar zijn hand zetten als ware het een surrealistisch standupoptreden. Hoe langer zijn schermtijd, hoe meer alles en iedereen naar de achtergrond schuift, en de makers de mafste truucs uit de hoge hoed trekken.

Gewapend met een arsenaal aan speciale effecten bewijst Carrey nog altijd zélf één groot effect te zijn.

Dit is dan ook zo’n film die je ofwel doodvermoeiend vindt, ofwel hilarisch. Een tussenweg is er niet. Ik hou wel van flink aangedikte gekte, The Mask stelt daarin niet teleur. Sterker nog, het had voor mij nog wel erger gemogen. Hoe zou het zijn als Milo, Stanleys hond, wat eerder/vaker het masker zou hebben gedragen? Of misschien zelfs Peenman? Aan de andere kant zou dit waarschijnlijk een groot publiek hebben afgeschrikt.

De film is trouwens gebaseerd op een comic (wist ik niet) die nog veel verder gaat. Als ik de verhalen van kenners mag geloven, is de idioterie van Carrey nog slechts een fractie van wat er in de comics gebeurt. Dat daarin nogal wat bloed vloeit, en het masker letterlijk het beest in de drager naar boven haalt. Misschien moet ik die toch eens gaan lezen…