Marketing voor een film kan doorslaan. Zo heeft regisseur Olatunde Osunsanmi zijn sciencefictionthriller The Fourth Kind gepromoot als een waar gebeurd verhaal. Zoiets prikkelt vanzelfsprekend de nieuwsgierigheid. Toch was niet iedereen even blij met het etiket “non-fictie”. De film speelt zich af in Nome, een dorpje in Alaska. Door in nepinterviews te beweren dat buitenaardse wezens bewoners van Nome hebben ontvoerd, haalde Osunsanmi zich de woede van nabestaanden op de hals. Waar haalt hij het gore lef vandaan om misbruik te maken van echte tragedies? Dat begrijp ik wel. Hoofdpersoon is psychologe Abbey Tyler, die tegenover Osunsanmi haar verhaal doet. De gebeurtenissen die ze beschrijft spelen zich twee maanden na de dood van haar man Will af.
Hij was bezig met een bizar onderzoek dat zij wil voortzetten. Intussen heeft ze te maken met patiënten die worstelen met slaapproblemen. Onder hypnose vertellen ze allemaal hetzelfde: er is een beige uil die voor hun slaakamerraam op een boomtak zit. En ze aankijkt. Eng is anders. Totdat blijkt dat die uil helemaal geen uil is.
Osunsanmi wil zo graag het realisme van zijn film versterken dat hij trucjes uithaalt om het authentieke gevoel te benadrukken. Zo wordt Abbey gespeeld door actrice Milla Jovovich en zien we de “echte” Abbey in tapes van therapiesessies. Ook komen er archiefbeelden voorbij, beelden van surveillancecamera’s, worden de patiënten door acteurs vertolkt en zogenaamd door zichzelf. Zo ontstaan twee soorten stijlen: de “reconstructie” en de “echte beelden”. Toegegeven, The Fourth Kind krijgt zo iets gekunstelds, voor mij werkt het.
De makers hebben duidelijk populaire theorieën in de blender gegooid, om die vervolgens tot een geheel te smeden.
Misschien dat de opgenomen therapiesessies wat over de top zijn, mij jagen ze de stuipen op het lijf. De acteurs spelen rauwe angst uit en weten de heftige emoties invoelbaar te maken. Wat ze meemaken zijn weer bijeengeraapte stukjes uit klassieke ontvoeringsverhalen. De makers hebben duidelijk populaire theorieën in de blender gegooid, om die vervolgens tot een geheel te smeden.
Het had nochtans een fantastisch kleinschalig drama kunnen zijn. Want er zit ook een rouwverhaal in The Fourth Kind. Abbey kan maar niet leven met de dood van Will, en het voortzetten van zijn onderzoek is een manier om hem in leven te houden. Om zijn overlijden niet te hoeven accepteren. De sciencefiction kan in die context beschouwd worden als voortvloeisel van Abbeys verstoorde psyche. Osunsanmi had dan niet geforceerd hoeven leunen op “waargebeurde feiten”. Maar eerlijk is eerlijk, zijn aanpak zorgt ervoor dat The Fourth Kind zwanger is van onheil. De nuchtere kijker zal snel het hoofd schudden en het allemaal vergezochte onzin vinden. Voor de kijker die houdt van dergelijke onderwerpen (zoals ik) is dit een aantrekkelijke titel.
Olatunde Osunsanmi/Milla Jovovich en Charlotte Milchard