Acteurs Yannick van de Velde en Tom van Kalmthout hebben met Rundfunk succes geoogst, ik heb nog nooit iets van het duo gezien. Tijd om de schade in te halen met Rundfunk: Jachterwachter. Met zijn absurde, grove, nietsontziende humor zou het mijn soort komedie moeten zijn. Kom maar op. Ronnie Bosboom (van Kalmthout) was een kindsterretje dat onder dwang van papa Bosboom (Pierre Bokma) centjes moest verdienen op het podium. Ronnie beland zwaar depressief in een instelling, waar hij wordt bezocht door een vreemde man met een raaf (Tibo Vandenborre). Hij vlucht weg en komt op camping Nivo terecht, waar de weeïge Wachtopzichter (van de Velde) de zaken runt.
Hij is rotsvast overtuigd van de brille van zijn camping, iedereen die rondkijkt ziet een stoffig terrein, asociale kampeerders en roestig speelgoed. Maar de Wachtopzichter blijft positief. Ook als hij dagen achtereen moet werken met een paar seconden slaap en de gasten aan zijn hoofd jeremiëren.
Als hij eindelijk eens voor zichzelf opkomt heeft dit onverwachte conseqenties. Hij ziet in Ronnie een nieuwe vriend én hulp. Ronnie wil alleen maar rust aan zijn kop, helaas ontdekken de gasten dat hij op de camping is. Het gevolg is idiote verering en de druk om op te treden. Zal hij eraan tenonder gaan, of klimt hij weer het podium op?[epq-quote align=”align-left”]De humor van het Rundfunk-duo is een door een muur denderende bulldozer.[/epq-quote]
De humor van het Rundfunk-duo is een door een muur denderende bulldozer. Ronnies liedjes hebben titels als “Publiek klapt, papa slaat” en er worden volop grappen gemaakt over Duitsers, pedofilie, anorexia, seks, een man met een zwaard in zijn borst en een in verwachting zijnde bejaard echtpaar. van de Velde en van Kalmthout creëren een grotesk universum waarin alles mogelijk is. Waar Rundfunk: Jachterwachter over gaat is niet zo belangrijk, zolang er maar gelachen kan worden. Niet alle grappen zijn even sterk, er zitten ware juweeltjes tussen. Zie de korte monoloog over een seksuele “ervaring” op het werk, waarna pijnlijk duidelijk wordt dat er miscommunicatie heeft plaatsgevonden.
Omdat het absurdisme een willekeurige karakter heeft, krijgt de film iets vrijblijvends. Als echt alles kan gebeuren, waarom nog, bij wijze van spreken, een plot gebruiken? Stilistisch heeft het bovendien een merkwaardig kinderlijke toon. Dit zit hem ook in de Wachtopzichter, die woorden gebruikt als “beste vriendjes”. Och, het zijn smetjes op een komedie met cultpotentie. Volgende keer mag het allemaal even wat strakker. Blijf trouwens kijken voor één laatste visuele uitsmijter.
Rob Lücker/Yannick van de Velde en Tom van Kalmthout