Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Vorig jaar, in 2017, ben ik door toeval kortstondig in aanraking gekomen met polyamorie. Het was een vluchtige aanraking. Ik ontmoette een jonge vrouw bij de presentatie van een dichtbundel, achteraf zijn we nog wat gaan drinken. Ze bleek al getrouwd te zijn en kinderen te hebben, met haar partner had ze afgesproken dat meerdere geliefden waren toegestaan. Iemand die met meer ervaring in de liefde en een open geest zou dit ongetwijfeld als een mooie kans zien. Ikzelf aarzelde. Uiteindelijk besloot ik eventjes in het diepe te springen en beleefde een paar prachtige dates. Het heeft mij de ogen geopend voor hoe wij tegen relaties aankijken, hoe het huwelijk nog steeds beschouwd wordt als een traditionele regeling tussen twee partners.

Toen ik hoorde van de documentaire Polyamorie: als liefde niet op kan, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. We krijgen een kijkje in verschillende polyamoureuze relaties, waarbij de samenstellingen verschillen van drie tot vijf(!) personen. Tussendoor doen experts hun zegje. Zo blijkt het scheidingspercentage bij “gewone” relaties nogal hoog te liggen, worden kleine praktische zaken plotseling heel ingewikkeld, en komt er altijd wel jaloezie bij kijken.

Mijn visie op dit soort zaken is simpel: als je er gelukkig van wordt en je doet niemand kwaad, wat zou er dan op tegen zijn polyamorie uit te voeren? Waarom zouden er niet meer mensen kunnen zijn om de liefde met elkaar te delen? Beetje flauw dat het niet mogelijk is om met meer dan twee geliefden in het huwelijksbootje te stappen.

Hoe mooi ik de verhalen ook vind, er wordt te duidelijk een kant gekozen voor polyamorie.

Hoe mooi ik de verhalen ook vind, er wordt te duidelijk een kant gekozen voor polyamorie. Terwijl dat gewoon niet voor iedereen is weggelegd. Nu wordt gedaan alsof deze liefdesbinding zo veel beter is dan de traditionele relatie. En dat knaagt. Die kritiek is natuurlijk makkelijk te weerleggen, want deze titel duurt nog geen uur. Beetje lastig om er dan heel erg uitgebreid op in te gaan.

Het had een prachtig onderzoek kunnen zijn, waarin wordt ingegaan op hoe wij Westerlingen met liefde omgaan. Als polyamorie inderdaad steeds meer in de mode komt, liefde beschouwd wordt als iets wat gedeeld kan worden, dan wil ik meer verdieping. Ik wil ook weten hoe polyamoristen omgaan met de ongemakken. Niet alleen hoe ze gegroeid zijn als mensen, zelfkennis hebben opgedaan. Ik heb respect voor mensen die het kunnen, deze titel heeft mij er niet van overtuigd dat polyamorie de vervanger van de tweepersoonsrelatie is.