Ik wist niet goed wat ik kon verwachten van Lady MacBeth. Uit de trailer kwam ik niks wijs. Uit recensies kon ik opmaken dat het ging om een vrouw die zich ontworstelde uit haar keurslijf. En dat ze ook flink wat “lijken” in de kast moet verbergen. Het leek mij intrigerend genoeg om de film te kijken in de bioscoop. In het begin had ik moeite om erin te komen, mede dankzij een onvoorspelbaar hoofdpersonage. Maar zodra zich een neerwaartse spiraal van geweld en psychologische oorlogsvoering inzet, werd het een aardedonker drama over een vrouw die ten koste van alles haar doel wil bereiken.
Lady MacBeth voelt vooral in het begin als een pamflet voor feminisme in het Engeland van de negentiende eeuw. Niet dat ik daar iets op tegen heb, maar ik zocht naar het verhaal. Ik ga toch niet krap anderhalf uur toekijken hoe moeilijk Katherine (Florence Pugh) het heeft, en hoe ze zich ontworstelt uit het keurslijf dat de mannen haar opdringen? Toen viel mij nog wat op: hoe bizar dit personage is. Hoewel er steeds dreiging heerst in de vorm van fysieke straf, lijkt Katherine zich nergens wat van aan te trekken. Een prachtig voorbeeld is hoe zij de vrouwenhatende vader van haar man doodleuk in de kast opsluit, om zo zelf het ontbijt voort te zetten. Ondanks de dreigementen die vanuit de kast worden geuit, doet zij alsof er niks aan de hand is. Dat ze bereid is nog veel verder te gaan blijkt wel als ze verliefd wordt op stalknecht Sebastian (Cosmo Jarvis).
De film doet nog het meest denken aan een gotisch verhaal. Regisseur William Oldroyd gebruikt zoveel mogelijk donkere kleuren om de beelden een grimmige, sombere sfeer mee te geven. De setting, een zeer afgelegen landhuis met verstrekkende weilanden, helpt hier ook aan mee. Maar het is Pugh die met haar optreden de show steelt en de griezelsfeer compleet maakt. Het is lastig oordelen wat de achtergrond is voor haar mededogenloze karakter. Komt dit inderdaad door de verstikkende regels die ze van de mannen krijgt? Of zat er al iets in haar verborgen en is de neerbuigende behandeling de spreekwoordelijke druppel? Ik wist op het einde niet of ik medelijden, angst, of een hekel aan haar moest hebben. En omdat zij toch het onderwerp is van Lady MacBeth, geeft dit de film een onvoorspelbaar karakter.
Ik wilde Lady MacBeth eerst een 6.0 geven, maar achteraf gezien is een 7.0 meer op zijn plaats. Het verhaal laat zich lastig doorgronden, op het eind vallen de puzzelstukjes netjes in elkaar. En Pugh is een te goede actrice voor een lager cijfer.
14-4-2017/William Oldroyd/Florence Pugh en Cosmo Jarvis