Het gegeven van Kristen is heerlijk eenvoudig: het titelpersonage wordt op Nieuwjaarsnacht gestalkt in het café van haar vader. Terence Schreurs speelt de rol van Kristen. Terwijl zij het café op orde maakt, wacht zij op de komst van vriendje Ivan (Poal Cairo). Er is weinig aan de hand, tot zij wordt gebeld door een onbekende kerel. Hij vraagt naar de openingstijden van het café, complimenteert Kristen met haar stem. Hij blijft die nacht terugbellen en met ieder gesprek worden zijn vragen en opmerkingen persoonlijker. De situatie wordt helemaal griezelig als hij buiten blijkt te staan. Kristen vermoedt eerst nog dat Ivan en zijn vriendjes een geintje met haar uithalen.
Maar dan belt de vreemdeling met Ivans telefoon. Helemaal in paniek contacteert Kristen de politie, zij kunnen weinig doen. De vreemdeling heeft immers niet écht iets gedaan. Nog niet, tenminste. De vraag is natuurlijk hoe lang dat duurt en of Kristen aan hem kan ontsnappen.
Schreurs moet in haar eentje de film dragen. Ik weet zeker dat zij haar uiterste best doet, maar met dit script is het lastig er wat van te maken. Schreurs kan wel spelen dat zij bang is, de emotie komt er zo neppig over dat ik het niet voel. Het wil ook niet helpen dat Kristens emotionele palet niet zo gevarieerd is. Ik heb haar voornamelijk boos, verdrietig en bang gezien. Tegenspeler Cairo is nog geen paar minuten in beeld en heeft bitter weinig te doen, zijn uitstraling weet die van Schreurs met gemak te domineren.
Als Weistra eindelijk prijsgeeft hoe alles in elkaar steekt, moet ik toegeven dat onder het fletse oppervlak wel degelijk een goed idee zit.
De film duurt nog geen anderhalf uur, de aanloop naar de ontknoping is echter geplaveid met belegen horrorcliché’s (denk aan gebonk op deuren en ramen, verminkte pop, rare geluiden, dat soort ongein), dat de tijdsduur veel langer aanvoelt. Omdat de clichématige elementen blijven tot vervelends toe terugkomen, is de film een vermoeiende, saaie zit.
Als Weistra eindelijk prijsgeeft hoe alles in elkaar steekt, moet ik toegeven dat onder het fletse oppervlak wel degelijk een goed idee zit. Origineel is het absoluut niet, wel mooi. Weistra had hier iets sterks te pakken, iets waarmee hij zich op de kaart kon zetten als horrorregisseur. Spijtig genoeg heb ik tegen die tijd al lang genoeg van Kristen. De film gooit er nog een dubbelzinnig slot tegenaan, dat je je als publiek afvraagt of het echt goed is afgelopen. Eerlijk gezegd kan mij dat weinig schelen.
Mark Weistra/Terence Schreurs en Poal Cairo