Florence Jenkins is een excentrieke diva die niks liever wil dan weer gaan zingen. De eerste keer dat Florence Jenkins weer zangles krijgt zal je je oren niet geloven. Haar articulatie is beroerd, haar stem gaat alle kanten op, het valt nog het best te omschrijven als een dronken kip. Iedereen houdt de schone schijn op. Haar man, St Clair Bayfield, weet hoe belangrijk muziek voor haar is en doet er alles aan haar droombubbel intact te houden. Een film over een dergelijk personage kan makkelijk uitlopen op een freakshow, een “kijken-en-lachen” spektakel. Maar regisseur Stephen Frears trapt hier niet in. Want naast mikpunt van spot en hoongelach was Florence ook een mens. Natuurlijk zijn de zangscènes erg komisch en is het lastig niet in lachen uit te barsten als Florence vol voor de valse noten gaat.

Door ons ook het drama te laten zien krijgt de zangeres een prachtige tragiek mee. Ze gedraagt zich misschien als een klein kind, door haar achtergrondgeschiedenis in het verhaal te verwerken blijkt dat ze complexer is dan ze op het eerste gezicht doet vermoeden. Haar droom om pianiste te worden gaf ze op door beschadigde zenuwen in haar linkerhand, via haar eerste man kreeg ze syfilis waardoor ze geen kinderen kan krijgen. St Clair heeft ook zijn demonen, niks maakt hem gelukkiger dan een gelukkige Florence. Hij doet er dan ook werkelijk alles aan de critici buiten de deur te houden.

Het is allemaal goed bedoeld, aandoenlijk zelfs, toch wringt het. Florence gaat vrolijk van podium naar podium en ziet niet dat ze wordt uitgelachen. St Clair en begeleidend pianist Cosmé wel. Als St Clair een recensent probeert om te kopen, wordt hij uitgefoeterd. Het is een schande dat hij zijn vrouw zo laat optreden! Heeft hij daarin niet een klein beetje gelijk? Gaat St Clair niet veel te ver, zelfs als het uit liefde is, om de waarheid voor zijn vrouw te verbergen? Zou het niet beter zijn als Florence zou weten dat ze echt niet kan zingen?

Florence Foster Jenkins heeft de boodschap dat je je droom moet najagen en is een prachtig symbool voor moed. Aan de andere kant laat het zien dat diezelfde droom jou kan opslokken. Dat die grote droom zo ver buiten je bereik is dat je een dodensprong moet wagen om hem te bereiken.

Is dat het echt waard?

Stephen Frears/Meryl Streep en Hugh Grant