Mijn eigenlijke plan was om een film via Netflix te kijken, mijn tv weigert weer eens verbinding te maken met internet. Dan maar iets anders: Evil Dead II. Diens voorganger, The Evil Dead, heeft een stevige cultstatus verworven. Regisseur Sam Raimi pakte flink uit met bloederige horror, absurde humor en een hele lading aan onsmakelijke onzin. Voor het tweede deel gebruikt hij de ingrediënten van het eerste deel, en gooit er nog een flinke schep bovenop. Ash, de antiheld uit deel 1, mag weer proberen de nacht te overleven. Raimi heeft er erg veel zin in het zijn hoofdpersonage zo lastig mogelijk te maken.

Ditmaal wordt Ash bijgestaan door figuren die eerst denken dat hij een krankzinnige moordenaar is (geef ze ongelijk), tot ze ontdekken dat er Kwaad is losgelaten. Raimi wil duidelijk direct tot de zaken komen. Geen gedoe met personages die worden ingeleid. Al na zes minuten worden de vervloekte woorden uit het Boek der Doden opgelezen en breekt de hel los.

Geen uitleg over waarom de personages uitgerekend in die ene blokhut zitten, of wat hun relatie met de oorspronkelijke bewoners is. Verwacht ook niet te veel logica: waarom in godsnaam de beruchte woorden oplezen, als je weet wat het effect is? Evil Dead II (of beter gezegd, Raimi) is helemaal niet in die zaken geïnteresseerd: er moet een nachtmerrie worden opgevoerd.

Raimi duwt net zolang tegen de grenzen tot je je (geheel terecht) afvraagt waar je in godsnaam naar zit te kijken.

Daar waar The Evil Dead voornamelijk leunde op schokhorror, gaat Raimi in Evil Dead II meer richting komische horror. Al is het wel het soort komedie waarvan je moet houden. Hoofdrolspeler Bruce Campbell zet een hysterisch optreden neer die tegen de slapstick aanschuurt. Raimi brengt het vervormd in beeld, om zo een optimaal vervreemdend effect na te streven. En dan zijn er nog de hilarische en naargeestige de praktische effecten. Zo is er een gigantische boomhand die Ash vastgrijpt, spuit er bloed uit de muren, wordt Ash uitgelachen door meubilair en moet hij tegen zijn eigen hand vechten.

Evil Dead II is niet alleen meer van hetzelfde: het is nog intenser dan het eerste deel. Nog bloederiger, hysterischer en zwartgalliger. Nog nooit heb ik zo ontzettend moeten lachen om iemand die zijn eigen hand afzaagt. Het zal niet naar ieders smaak zijn, maar als je hebt genoten van The Evil Dead, raad ik absoluut dit vervolg aan. Raimi duwt net zolang tegen de grenzen tot je je (geheel terecht) afvraagt waar je in godsnaam naar zit te kijken. En dat is positief bedoeld.