Het korzelige beeld in het begin roept het idee op van een huis-tuin-keuken camera. Alsof er toevallig iemand in het huis van Bernhard en Hannah rondloopt om de dramatische gebeurtenissen zo nauwgezet mogelijk te volgen. Volgens IMDB heeft Wannie de Wijn met De Goede Dood zijn enige regiecredit als filmer op zak. Geen tvproducties, geen films, niks. de Wijn kiest niet voor mooie of bijzondere beelden maar wil vooral dat de emoties goed overkomen. Het voelt daarom soms wat statisch, ook omdat alles zich in dezelfde ruimte afspeelt. Toch werkt het. Het doet nog het meest denken aan de Dogma 95 stroming, die was bedacht door regisseurs Lars von Trier, Tomas Vinterberg en Lukas Moodyson. Film moest worden teruggebracht naar zijn puurste vorm: geen genre indeling, geen geweld, geen soundtrack, alleen natuurlijk licht, geen fratsen. De Goede Dood slaat wat dat betreft de spijker op zijn kop.
Bernhard, lijdend aan longkanker, heeft gekozen voor euthanasie. In zijn laatste uren wordt hij omringd door vrienden en familie: zijn broers Ruben, Michael, dochter Sammie, vrouw Hannah en dokter Robert. De cast bestaat uit acteurs uit de toneel- en filmwereld. Het is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk en dat is te voelen. De dialogen hebben een verheven toon en dienen zowel als wapen als ter troost. De ene keer dienen de woorden om iemand pijn te doen, de andere keer zijn ze bedoeld om medeleven te tonen. Ook het acteren voelt toneelmatig. Woorden worden duidelijk en langzaam uitgesproken, waarschijnlijk om zo het maximale effect te krijgen, en ook de gebaren zijn theatraal.
Het sterkste punt van De Goede Dood is de cast. Vooral Huub Stapel als Michael weet elke scène de aandacht op te eisen. Hij schakelt moeiteloos tussen grote en kleine emoties en kan daardoor de sfeer perfect naar zijn hand zetten. Hij krijgt sterk tegenspel van Will van Kralingen, die de rol van Hannah speelt. De dialogen tussen die twee zijn net venijnige steekpartijen waarbij ze steeds dieper steken. Het zijn die momenten waarin duidelijk wordt dat de Wijn een goede schrijver is die precies weet wie welke woorden moet zeggen.
De opvallendste verschijning is toch wel Wilbert Gieske die de rol van Bernhard op zich neemt. Ik ken hem alleen als soapie, in De Goede Dood bewijst hij meer te kunnen dan de rol van Robert Alberts. Hij mist het krachtige charisma van Stapel, maar weet overtuigend een zieke man te spelen die een drastisch besluit heeft genomen.
Ook Saskia Bonarius mag niet onvermeld blijven als de dochter van Bernhard. Zij is subtieler in haar spel en weet zich met gemak overeind te houden in deze topcast. Door alleen de blik in haar ogen te veranderen weet zij de emoties van haar personage te verbeelden.
De Goede Dood kabbelt zo verder, tot het onvermijdelijke einde is aangebroken. Dan pas valt op hoe stil het is in de film. Hoe iedereen met ingehouden adem dit moment heeft afgewacht. Zonder het vet aan te zetten met muziek of over de top acteren, laat de Wijn zien hoe iedereen op zijn of haar manier reageert. Het is of je krap anderhalf uur in een select gezelschap hebt verkeerd en de onzichtbare observeerder zich stilletjes terugtrekt. Je kan De Goede Dood zeker minpunten aanrekenen voor de toneelmatige benadering, dit is een film die binnenkomt.
26-6-2017/Wannie de Wijn/Wilbert Gieske en Huub Stapel