Het zinneloze gezever van De Avonden, het debuut waar Gerard Reve mee doorbrak, past om één of andere reden perfect bij het grauwe klimaat dat zich nu over Nederland heeft gespreid. Nat en lauw herfstweer, met bladeren die drijven op diepe waterplassen waar auto’s doorheen rijden. Dus, dacht ik, laat ik de Nederlandse klassieker, die ik op mijn vijftiende voor het eerst las, weer eens herlezen.

Antiheld Frits van Egters, die zonder duidelijke missie door Amsterdam zwerft, is de drager van het plotloze verhaal. Hij noemt zichzelf een “zenuwlijer”. Overgevoelig voor geluiden en stiltes. Frits heeft last van vreemde dromen en deelt zijn macabere fantasieën graag met vrienden en familie. Juist als het ongemakkelijk wordt duwt hij verder. Net zolang tot het niet meer grappig is.

Ergens herken ik mij wel in zijn neurotische en onrustige gedrag. Hij voelt vaak de aandrang om naar buiten te gaan en lange wandelingen te maken. Onder het lezen dacht ik wel eens, misschien moet ik dat ook doen, lange wandelingen maken. En daar dan over schrijven. Wie weet wat voor verhalen dat oplevert.

De Avonden is, ondanks zijn asgrauwe onderwerpen, prachtig geschreven, maar niet aan te raden voor lezers met een melancholische inborst. Dit is geen medicijn tegen depressie. Integendeel.

Ik hoop dat het weer de komende dagen opknapt. Dan kan ik volgende week weer over iets vrolijks schrijven.