Er zijn films die pas in de allerlaatste tel op hun plek vallen. Je blijft gissen naar wat er nu precies aan de hand is en je bent geneigd een lage beoordeling te geven, tot op het allerlaatste moment alsnog het “aha” moment valt. Zo’n soort film is Creep, een psychologische horror over twee mannen, Aaron (Patrick Brice) en Josef (Mark Duplass), die een eigenaardige band met elkaar ontwikkelen. Aaron reageert op een advertentie van Josef om hem te filmen in zijn vakantiehuisje. Hij heeft een dodelijke vorm van kanker en zijn vrouw is zwanger van hun kind. Josef wil zijn ongeborene graag laten zien wie hij was. Het enige wat Aaron hoeft te doen, is hem volgen met de camera. Josef blijkt een macaber gevoel voor humor te hebben en is iets te knuffelig. Aaron raakt ervan overtuigd dat er meer aan de hand is en wil eigenlijk zo snel mogelijk weer weg.

De twee komen nogal geacteerd over, toch weten de personages te overtuigen. Zeker Duplass zet een intrigerend optreden neer als de ongrijpbare Josef. Eerst is hij vreemd op een grappige manier. Zo laat hij Aaron regelmatig schrikken en heeft hij een obsessie met “Peachfuzz”, een wolvenmasker dat hij steeds weer opzet. Maar zijn “grappen” krijgen een zwarte rand en hij kruipt steeds meer on de huid. Zo halverwege volgt een omschakeling en is het Aaron die in het middelpunt komt te staan. Josef spaart koste noch moeite om hem te stalken met filmopnames en pakketten met raadselachtige inhoud. Aaron wordt helemaal paranoïde en schrikt op van elk geluidje in zijn huis.

Ik blijf tijdens de film maar afwachten wat er gaat komen en probeer te achterhalen wat de achterliggende gedachte is. “There was murder in your eyes” zegt Josef een keer tegen Aaron. Is dat waar het om draait, dat iedereen tot moord in staat is? Peachfuzz wordt vaak gebruikt als symbool voor de wolf die in elk persoon schuilt. Wil Creep zeggen dat Aaron ook een beest in zich heeft en dat die elk moment kan loskomen? Josef zit hem zo verschrikkelijk te pushen en irriteren dat dit mij niks zou verbazen. Het kan ook een psychologisch drama zijn omtrent een man die gewoon niet wet hoe hij contact moet maken met de wereld. Maar Brice en Duplass hebben andere plannen. Net als ik denk dat dit een vage arthousehorror is die op essayistische wijze bestudeerd dient te worden, vallen de stukjes op elkaar in de laatste scene.

Toch blijft Creep aan de vage kant. Er worden zaken aangestipt die niet helemaal worden uitgewerkt en naar mijn gevoel hebben de twee manen niet alles uit de film gehaald. Er komen wel nog twee vervolgen aan, ik ben erg benieuwd wat Brice en Duplass nog van plan zijn. Dit eerste deel is alvast een mooie opwarmer.

15-5-2017/Patrick Brice/Patrick Brice en Mark Duplass