Eddie Murphy maakte jarenlang het podium onveilig met zijn hilarische grappenarsenaal. Daarna maakte hij de bioscoopzalen onveilig met actiekomedies. Of zoetsappige familiekomedies. En lang niet al die titels worden goed ontvangen. A Thousand Words, bijvoorbeeld. Hij is genomineerd voor drie Razzie awards, en mag zich nu al één van de slechtste films ooit noemen. Hij staat op Netflix. Als een titel dergelijke reacties losmaakt, moet ik hem wel kijken. De komiek speelt de rol van Jack McCallum, een literair agent die helemaal opgaat in zijn werk. Zijn vrouw en kind krijgen sporadisch aandacht. Hij komt voor een uitdaging te staan met Sinjar, een goeroe wiens boek vol zweverige tips goed kan scoren op de markt.
Jack wil hem koste wat kost binnenslepen. Als alles is afgehandeld staat er plotseling een boom in zijn luxueuze achtertuin. Elke keer als Jack een woord uitspreekt, valt een blad van de boom. Wat zou er gebeuren, aldus Sinjar, als de boom zijn bladeren heeft verloren? En wat gebeurt er dan met Jack?
De boodschap van de film is simpel: mensen moeten soms hun waffel houden. Hun ego tot zwijgen brengen. Geen onaardige mededeling. Het wordt alleen op clichématige, holle wijze gebracht. Sinjar hanteert tegeltjeswijsheden als “heb eens oor voor je innerlijke waarheid” en “aanschouw de wereld om je heen”. Goed bedoeld, maar dit soort wijsheden kan ik ook op internet vinden of op de Paraviewbeurs. (Ik heb helemaal niets tegen die beurs, ik kom er graag, maar diepzinnig is anders…) Het zijn gemakzuchtige oneliners die, als je er goed over nadenkt, helemaal niets zeggen.
De boodschap van de film is simpel: mensen moeten soms hun waffel houden.
Maar het gaat natuurlijk óók om Eddie Murphy. Het spreekt voor zich dat hij elke gelegenheid aangrijpt om de grap tot de laatste druppel uit te melken. Hij is, net als Jim Carrey, niet de subtielste grappenmaker. Hij raast als de spreekwoordelijke olifant door de scènes, waardoor een al flauwe grap op pijnlijk geforceerde manier nog door de strot wordt geduwd. Omdat hij zo’n sterke connectie met de boom heeft, ervaart hij alles wat de boom ervaart. Erover kruipende eekhoorns? Jack krijgt de kriebels! Een tuinslang? Een joekel van een zweetaanval. Gifgas? Jack verkeert in de hogere sferen.
Dan is er ook wat drama in verwerkt. Jack dreigt zijn vrouw en zoon kwijt te raken. Als hij woorden gebruikt om zich duidelijk te maken, worden die door zijn vrouw verkeerd geïnterpreteerd. De miscommunicatie is zo gekunsteld en voorspelbaar dat het mij weinig doet. Nou ja, het werkt op de zenuwen. Ik kan zo nog wat titels bedenken die veel slechter zijn (iemand nog The Room?), A Thousand Words is simpelweg saai. Er zijn één of twee grappige scènes (de soepstengels!), daar houdt het wel mee op. En als holle wijsheden het moraal van je film vormen, vraag ik mij af hoe oprecht het moraal is.
Brian Robbins/Eddie Murphy en Clark Duke