Rebecca. De naam krijgt in de gelijknamige film een mythische status. Zij was de eerste vrouw van Maxim de Winter (Armie Hammer). Geliefd door iedereen. Geen wonder dat de schuchtere nieuwe vrouw van Maxim, gespeeld door Lily James, het op haar heupen krijgt van Rebeccas nalatenschap. Deze film uit de stal van Netflix is de remake van Alfred Hitcocks klassieker uit 1940. Hitchcock baseerde zich weer op de roman van Daphne Du Maurier. Ik heb nooit het origineel gezien, noch het boek gelezen, dus ik kan (nog) niet vergelijken. De regie van de remake is gedaan door Ben Weahtley, eerder verantwoordelijk voor de geflipte actiekomedie Free Fire.

Mrs. de Winter, zoals Maxims nieuwe vrouw door iedereen wordt genoemd, ontmoet Maxim in een sjiek hotel. De twee vallen als een blok voor elkaar en gaan samenwonen in Maxims kasteel, waar zij onderhouden worden door een leger aan bediendes. De rigide Mrs. Danvers (Kristin Scott Thomas) zwaait met ijzeren vuist over het personeel. Zij zag Rebecca altijd als de perfecte vrouw voor Maxim en moet niets hebben van zijn nieuwe lief.

de Winter doet haar best om deel uit te maken van het leven in het kasteel. Maar Maxim houdt zijn kaken stijf op elkaar als het om Rebecca gaat, en Danvers grijpt elke kans aan om tussen de twee te stoken. Alhoewel Maxim het verleden absoluut begraven wil houden, ontdekt de Winter meer en meer onthutsende informatie over de mysterieuze Rebecca.

Die ongeloofwaardig domineert de eerste helft van Rebecca, tot er zich een verrassende wending aandient.

Ik had vooral in het begin moeite met deze film. Ik kan goed begrijpen dat de Winter permanent de schaduw van Rebecca in haar nek voelt hijgen. Maar het heeft ook iets theatraals. Rebeccas spook komt wat gekunsteld over, als een geforceerde poging om spanning te creëren. Maxim draagt trouwens oogkleppen. Hij ziet maar niet dat Danvers de Winter niet kan uitstaan, en gelooft dat zijn nieuwe lief smakeloze grappen met hem uithaalt. Als hij haar ziet in Rebeccas oude jurk moet hij zijn razernij duidelijk inslikken. Maar als hij nooit iets over zijn voormalige geliefde vertelt, hoe moet de Winter dan weten dat dat haar jurk was…?

Die ongeloofwaardig domineert de eerste helft van Rebecca, tot er zich een verrassende wending aandient. Ineens worden de verhoudingen omgedraaid en komen de personages in een heel ander licht te staan. Nu wordt Rebecca pas echt meeslepend, omdat het drama van duidelijke context wordt voorzien. Wheatley had van mij veel sneller naar dat punt mogen gaan.