Zowel de plot als de achtergrondgeschiedenis van The Peanut Butter Falcon zijn wonderbaarlijk. Regisseurs Tyler Nilson en Michael Schwartz kwamen per toeval Zack Gottsagen tegen. Hij heeft het syndroom van down en uitte zijn verlangen om een filmster te worden. Onder de indruk van Gottsagens persoon, schreef het regisseursduo het maat op maat gemaakte script voor The Peanut Butter Falcon. Gottsagen speelt de rol van Zak, een jongen met down wonende in een verpleegtehuis. Hij wil ontsnappen om zo zijn grote worstelheld Salt Water Redneck (Christen Hayden Church) te ontmoeten. En, als het even kan, worstelles van hem te krijgen.
Verpleegster Eleanor (Dakota Johnson) heeft hem onder haar hoede. Als hij slaagt in zijn ontsnapping, wordt het haar verantwoordelijkheid om Zak terug te krijgen. Buiten kruist hij het pad van Tyler (toprol van Shia Labeouf), die weer op de vlucht is voor twee vissers die hem een kop kleiner willen maken.
Tyler moet eerst weinig hebben van Zak. Maar zoals de filmwetten voorschrijven laat hij zijn schild zakken en raken de twee goed bevriend. Zo goed zelfs dat als Eleanor Zak eindelijk heeft gevonden, hij weigert om met haar terug te gaan. Er zit maar één ding op: meegaan in Zaks grote droom en worstelgod Salt Water Redneck opzoeken.
Hoe zoet het ook kan worden (zie het einde), Nilson en Schwartz maken er geen sentimentele tranentrekker van.
De thema’s van The Peanut Butter Falcon (in jezelf geloven, vriendschap, je dromen najagen) zijn ouder dan de weg naar Rome, de film is prachtig. Dat heeft in alles te maken met Gottsagen. Zijn spel is verbluffend. Ik heb het sterke vermoeden dat hij vooral zichzelf speelt, dan nog. Gottsagen doet niet aan overacteren, er is evenmin sprake van dat hij zich inhoudt. Zijn optreden is volstrekt authentiek, wat ook uitstraalt naar de film zelf. Er zit een eigen stem in, een sterke mix van drama, komedie en ontroering. LaBeouf en de vijandige omgeving geven de film zijn onophoudelijke druk, Gottsagen is verantwoordelijk voor de meer komische tonen.
Hoe zoet het ook kan worden (zie het einde), Nilson en Schwartz maken er geen sentimentele tranentrekker van. Noch buiten zij Gottsagens handicap uit voor goedkoop gewin. Nergens wordt hij weggezet als het slachtoffer, of gebruikt om valse emoties te genereren. Gottsagen is de grote held van dit aangrijpende verhaal. Dat is wat hij het allerliefste wil, dat is wat Nilson en Schwartz hem geven. Hij is zichzelf en bewijst dat je juist dan het verst kan komen.