De eerste keer dat ik de naam de Grateful Dead zag staan dacht ik dat het een metalband was. Pas toen ik hun muziek hoorde realiseerde ik mij dat ik het mis had. Heel erg mis. De Grateful Dead is folky, rock, hun liedjes worden tijdens optredens uitgesponnen tot jams die uren kunnen duren. Jerry Garcia was het opperhoofd van de band en werd bijgestaan door kleurrijke bijfiguren. Eén van die muzikanten is Bob Weir, de slaggitarist en medezanger. Over hem gaat The Other One: The Long, Strange Trip of Bob Weir. Hij is geadopteerd en ontdekt, tot ontzetting van zijn ouders, vroeg de magie van rock en roll.
De ontzetting groeit als hij zich op gitaarspelen stort. En ook nog eens een band vormt met Jerry. Als zijn thuissituatie onhoudbaar wordt loopt hij weg en begint een lange, merkwaardige reis. We zien de band optreden tijdens drugsfeestjes en zo de geïmproviseerde stijl ontwikkelen. Probeer maar eens fatsoenlijk akkoorden aan te slaan onder invloed van LSD. Je kan niet anders dan improviseren.
De bandleden wonen in een herenhuis, waar ze repeteren en zich voorbereiden voor optredens. De band noemt zichzelf de Grateful Dead en krijgt een loyale aanhang. Deze aanhang (Deadheads) groeit mee met de populariteit van de band en aanbidt Garcia alsof hij God zelf is. Maar de documentaire gaat over Weir. Hoe hij het leven met de band beleefde. Hij vulde het spel van Garcia aan en was erg populair bij de vrouwelijke fans. Hij wordt neergezet als een nuchtere, maar ook sterk spirituele man. Iemand met veel liefde en warmte. Al wordt hij gezien als de goede nummer twee gitarist, en al is Garcia (volgens het publiek) het stralende middelpunt van de band, nooit is er sprake van afgunst. Of jaloezie.[epq-quote align=”align-left”]De band vertegenwoordigde de geest van de jaren zestig en wilde de boodschap over verbroedering verspreiden.[/epq-quote]
De band vertegenwoordigde de geest van de jaren zestig en wilde de boodschap over verbroedering verspreiden. Die boodschap ging helaas verloren toen het drugsgebruik onder de luisteraars omvangrijker werd. Weir wil dat iedereen gelukkig is, maar de drugs kent een sterke schaduwzijde. Het dieptepunt is het overlijden van Garcia. Weir kan daarna maar één ding doen: doorgaan met het maken van muziek.
The Other One: The Long, Strange Trip of Bob Weir doet erg zijn best om zowel Weir als het nalatenschap van de band te belichten. En op zich slaagt de documentaire daar wel in. Aan de andere kant is het met nog geen anderhalf uur ook erg kort. Ik had graag nog meer gezien van de optredens. Van Weirs leven. Zijn familie. Zijn solo-carrière. Ik hunker naar meer. Dat beschouw ik als een goed teken.
Mike Fleiss