Nadat Spring Breakers werd geprezen door de pers, kwam Harmony Korine met een titel die weer onder de radar vloog: The Beach Bum. Matthew McConaughey speelt de hedonistische dichter Moondog. Hij leidt een leven vol drank, drugs en vrouwen, tot het noodlot toeslaat. Als hij zijn levensstijl wil blijven bekostigen, moet hij toch echt weer aan de schrijverij gaan. Dat is de plot. Niets meer, niets minder. De plot zal Korine ook een worst wezen. Zolang hij maar lol kan beleven met een onuitstaanbaar personage. Want hoe je het ook wendt of keert, Moondog is iemand die het bloed onder je nagels vandaan haalt.
Hij geeft niet om bezittingen, sociaal gedrag, hoe hij gekleed gaat (áls hij al gekleed gaat) en beschouwt het leven als een aaneenschakeling van grappen. Soms zijn het tragikomische grappen, maar hij laat zich door niets of niemand tegenhouden om door te zetten. Op zich kan dat nog wel als bewonderigenswaardig worden gezien.[epq-quote align=”align-left”]The Beach Bum doet mij nog het meest denken aan de ultieme stonerfilm.[/epq-quote]
Maar toch, ruim anderhalf uur kijken naar de belevenissen van zo’n personage kan pittig zijn. De film wordt mijn insziens ruimschoots gered door McConaughey, die de ontspoorde Moondog evengoed menselijkheid weet te geven. Hij rekt de grenzen wel heel erg op, desondanks blijf je naar zijn bizarre gedrag kijken. Het wil ook helpen dat hij wordt omringd door een sterke cast. Jonah Hill als zijn literair agent kauwt zijn dialogen uit alsof het snoepjes zijn. Zac Efron is fantastisch als verfsnuivende priesterszoon. Isla Fischer is net zo gek als Moondog, maar weet hem alsnog tegengas te geven. En Martin Lawrence verdient de prijs voor Idiootste Bijpersonage. Dofijnbezichtigingen zullen na The Beach Bum nooit meer hetzelfde zijn.
The Beach Bum doet mij nog het meest denken aan de ultieme stonerfilm. Alle ingrediënten zijn aanwezig en worden met veel liefde uitgewerkt. Dit betekent ook dat er eigenlijk bar weinig gebeurt. Alles wat we zien, is dat Moondog en zijn kameraden high en/of dronken worden. En dat hij zich allerlei hachelijke avonturen stort, om die later uit te tikken op een ouderwetse typemachine.
Dat Moondogs levensfilosofie een zelfdestructieve werking heeft, kan hem weinig schelen. De eindscène, waarin hij zijn boot laat exploderen, is typisch voor de hele film. De film heeft een cirkel gemaakt, Moondog is terug bij af. Hem kan dat weinig tot niets schelen. Als kijker moet je er tegen kunnen. Ik blijf er echter bij dat dankzij McConaughey, zijn personage er mee weg komt.
Harmony Korine/Matthew McConaughey en Isla Fischer