Is Cats nou echt het filmische gedrocht waarvoor het wordt uitgemaakt in de pers? Waarschijnlijk is de verwachting dat ik volmondig “ja” schrijf. Maar al bij de eerste beelden denk ik “nou, ik heb het echt wel slechter gezien”. Na een paar minuten is die gedachte vervlogen. Al beschouw ik Cats eerder als… “opmerkelijk”. Het volgt geen plot en wil het publiek introduceren aan een paar katten die dolgraag naar de Heaviside Layer willen, om zo een nieuw kattenleven te bemachtigen. Hoe dat allemaal precies werkt, wordt nooit duidelijk. Fascinerender is hoe regisseur Tom Hooper de film op visueel gebied heeft uitgewerkt.
Daar is al (erg) veel over geschreven. Maar er is een groot verschil tussen over zoiets lezen en het op het scherm zien. In de musical liep de cast verkleed als katten rond, dus dachten de makers dat het leuk zou zijn om voor de cast in een digitaal kattenpak te hijsen.
Die beslissing vond ik dubieus. Ik bedoel, waarom CGI gebruiken om acteurs en actrices een kattenkostuum te geven? Waarom dan niet gewoon helemaal voor animatie gaan? Of er een verfilmd musical van maken, dat het op toneel wordt uitgevoerd, met de cast in echte pakken? Hoewel ik het in het begin nog wel iets vind hebben, ogen de bizarre digitale kledij eerder… vervreemdend. En hoe langer ik de cast zo zie rondkruipen en kronkelen, hoe vreemder het wordt. Want iedereen mag dan wel kattenoren hebben, ze hebben tegelijkertijd mensenmonden en handen. Het is een akelige hybride tussen mens en kat.[epq-quote align=”align-left”]Het is zo krankzinnig, zo bizar, dit moet haast wel een cultaanhang krijgen.[/epq-quote]
Wat Cats evenmin helpt, is dat de cast zich van kattenmanieren bedient (dat gemiauw… afschuwelijk…) die ofwel kinderachtig zijn, ofwel erotiserend. Is het bedoeld als familiefilm, of een parodie op… ja, wat? Films in het algemeen? En toch zit er een merkwaardige aantrekkingskracht in. Alsof je getuige bent van een kettingbotsing die tergend traag escaleert. Je moet blijven kijken naar het indeukende, scheurende metaal, de vlammen en de ontstane schroothopen.
Het is precies om deze reden dat ik zeker weet dat Cats een nieuwe nachtfilm wordt. Het is zo krankzinnig, zo bizar, dit moet haast wel een cultaanhang krijgen. De scène met de kakkerlakken (welkom nachtmerries) zal voor altijd met deze titel geassocieerd worden. Ongelooflijk dat hier sterren als Ian McKellen en Judi Dench voor hebben getekend. Het enige lichtpuntje zijn de liedjes. Taylor Swift en Jason Dreulo zingen de sterren van de hemel. Dat dan weer wel.
Tom Hooper/Francesca Hayward en Laurie Davidson