De jonge Henry V heeft het niet makkelijk in The King. Zijn vader is koning Henry IV, en staat bekend als berucht heerschap. Henry V houdt zich verre van politiek en gaat veel liever om met zijn vriend en vertrouwenspersoon John Falstaff. De koning heeft het broertje van Henry V aangewezen als troonopvolger, maar die wordt gedood op het slagveld. En dan blaast de koning zelf zijn laatste adem uit. Of de jonge Henry wil of niet, hij moet op de troon zitten. Zijn belangrijkste taak: een invasie op Frankrijk. Eerst wil hij niet, tot er een Franse huurmoordenaar wordt opgepakt. De nieuwe koning mag niet als slappeling overkomen. Henry V moet wel actie ondernemen.

Regisseur David Michôd zet vanaf de eerste scènes de toon. De beelden zijn grauwgekleurd, de camera neemt het vuil, modder, bloed en zweet in zich op. Er is alles aan gedaan om het groezelige Engeland van deze periode tot leven te wekken. Om het af te maken zijn ook de dialogen aan deze tijd aangepast, en worden ze gebracht alsof de acteurs een stuk van William Shakespeare opvoeren.

Deze film is geen dus lichte kost. Michôd heeft ook geen lichte kost voor ogen. The King is een groots, episch spektakel, gecombineerd met een intiem verhaal over volwassen worden in een keiharde wereld. Timothée Chalamet, die zijn acteerkunsten showde in het prachtige Call Me By Your Name, maakt van Henry V een feestbeest die plots een motivatiespeech moet houden voor een leger. John, gespeeld door Joel Edgerton, is de vaderfiguur. Edgerton en Chalamet hebben uitstekende chemie en vormen het dramatische hart van de film.

The King is een groots, episch spektakel, gecombineerd met een intiem verhaal over volwassen worden in een keiharde wereld.

The King is ook spektakel van het realistische soort. Geen overgestileerde gevechtsballetten met pompende soundtrack, maar rauwe, man tegen man zwaardgevechten. Kelen worden doorgesneden, lichamen in stukken gehakt of gesmoord. De soldaten bewegen zich log voort in hun harnassen en houden zich met moeite staande in de blubber. Net zoals het destijds moet zijn gegaan.

Het enige minpuntje is de idiote rol van Robert Pattinson, die de prins van Frankrijk speelt. Ik vraag mij af of hij met zijn stompzinnige, overduidelijke nep-accent zijn rol überhaupt serieus neemt. Dit hoort thuis in een sketch van Monty Python. Niet in een epos als The King. Gelukkig is zijn bijdrage niet zo heel groot. The King is een prachtige film van Netflix, al moet je er wel even voor zitten: hij duurt 140 minuten. Het is iedere minuut waard.