Twee vreemden ontmoeten elkaar in een trein. De één doet de ander een macaber voorstel: ik vermoord jouw onuitstaanbare vrouw, jij mijn tirannieke vader. Alfred Hitchcock had aan dit gegeven (gebaseerd op de roman van Patricia Highsmith) genoeg voor de ijzersterke thriller Strangers on a Train. De twee vreemdelingen zijn tennissuperster Guy Haines (gespeeld door Robert Walker), en creepy moederskind Bruno Anthony (Farley Granger). Bruno is de man die het voorstel doet, Guy wimpelt het met een ongemakkelijk lachje af. Maar dat staat voor Bruno niet gelijk aan een afwijzing.
Hij achtervolgt Guys hinderlijke vrouw en legt haar in een stille scène het zwijgen op. Nu is het de beurt aan Guy. Maar hij spartelt tegen. Bruno geeft niet zomaar op en ontpopt zich tot een stalker die beetje bij beetje onder Guys huid kruipt. Als Guys minnares argwaan krijgt en zich ermee bemoeit, wordt de plot steeds donkerder. Guy probeert zich uit de situatie te worstelen, Bruno is hem steeds te slim af.
Regisseur Alfred Hitchcock schroeft de spanning op door het kat-en-muisspel uit te bouwen. Zal Guy bezwijken en alsnog de “beloofde” moord plegen? Keert Bruno zich tegen hem? Weet Guy te voorkomen dat de politie hem als hoofdverdachte beschouwt in de moord van zijn vrouw? Werkelijke elke scène, elk shot dient om de druk op te voeren, om de twee personages naar een letterlijk doorgedraaide climax te leiden.
Het is niet Hitchcocks beste film, wel een verdomd effectieve.
Guy is het geweten van Strangers on a Train, het is Bruno die de show steelt. Met zijn maniertjes en uitstraling toont Granger de flamboyante persoonlijkheid van de gestoorde moordenaar. Maar zonder dat hij zijn ware aard laat zien. Zie bijvoorbeeld de scène waar hij tijdens een feestje een vlotte babbel maakt met de gasten. Hoe krankzinnig het gespreksonderwerp ook is (hoe een perfecte moord te plegen), dankzij zij jongensachtige charisma hangen de vrouwen aan zijn lippen. Geen één keer komt hij over als een gevaarlijke gek.
Met het slimme verhaal, de uitstekende cast en de regie van Hitchcock, is Strangers on a Train een nachtmerriescenario dat, ondanks zijn leeftijd, nog altijd werkt. Er lopen genoeg kerels als Guy rond. Gasten met onderdrukte frustraties die het liefst de keel van de vijand dichtknijpen. En iedereen kent wel een Bruno. De man die die frustraties bewoordt en er niet voor schroomt actie te ondernemen. Hoe gezocht het simpele gegeven ook kan zijn, het is niet onmogelijk. Het is niet Hitchcocks beste film, wel een verdomd effectieve.