Het is midden jaren zeventig als Bob Dylan met medemuzikanten door Amerika toert. De rondreis wordt tot Rolling Thunder Revue gedoopt, en is bedoeld als remedie tegen de getroebleerde Amerikaanse geest. Het is de tijd van Vietnam, onrust onder de jongeren. De muziek van Dylan moet rust brengen. Of opwinding veroorzaken. Saamhorigheid creëren, mag ook. De muzikale trip wordt op film gezet door filmmaker Stefan van Dorp. Zo goed als het kwaad probeert hij Dylan voor de camera te krijgen. Tot grote ergernis van van Dorp omringt de enigmatische muzikant zich met steeds meer medemuzikanten, die op hun beurt van Dorp in de weg zitten.

Vierenveertig jaar later kijkt iedereen terug op de door mythes omgeven tournee. Zo beschrijft Sharon Stone in geuren en kleuren hoe ze mee mocht in de toerbus. En Dylan bovendien haar shirt van Kiss opmerkte. van Dorp uit zijn irritatie over hoe hij werd behandeld en er maar niet in slaagde dichter bij Dylan te komen. James Gianopulos vertelt wat voor monsterklus de productie was. Het zijn saillante anekdotes. Alleen… ze zijn ook gefabriceerd. Nep. Sterker nog, er zitten acteurs tussen die gewoon een verhaaltje vertellen.

Een beetje vreemd vind ik het wel. Waarom zou je een echt gebeurde, legendarische muzikale tocht koppelen aan fictieve verhalen? Al past het wel bij het psychedelische gevoel wat Rolling Thunder Revue oproept. Dylan treedt op met een wit geschminkt gezicht en zwart omrande ogen, waardoor hij er nogal hysterisch uitziet. Iedereen is uitgedost in felle kleuren, en tijdens elk concert kan er zomaar een nieuwe artiest aanschuiven. Het is onvoorspelbaar, rommelig, maar vooral één groot feest. Door dan ook te spelen met waarheid en fantasie, wordt een speelse spanning opgeroepen.

Gewoon kijken en je laten meeslepen door de beelden en de muziek.

Natuurlijk moet er ook gezongen worden. Dylan was kraaischor (en toch ijzersterk) toen hij optrad in de Heineken Musical Hall. In 1975 klonk hij ook niet zo zuiver, de passie ligt in elk woord wat hij zingt. Alsof hij zelf in trance raakt bij Knockin’ On Heaven’s Door, of Hurricane. Ik ben niet eens zo’n groot fan van hem (negen van de tien keer versta ik hem nauwelijks), hij is een fantastisch performer.

En zo maken Dylan en Martin Scorsese misschien wel de opmerkelijkste “documentaire” van het jaar. Voor de niet-kenners is het gissen wat nou waar is. Maar dat zal waarschijnlijk niet eens de bedoeling zijn. Gewoon kijken en je laten meeslepen door de beelden en de muziek.