Ik zit nog wel eens door de catalogus van Netflix te bladeren, en kom dan toevallig interessante titels tegen. The Blues Brothers, bijvoorbeeld. Precies het soort film waarvan ik ooit een stukje heb gezien. Waarvan ik weet dat het een cultstatus heeft verworven. Met andere woorden, ik zou hem eens helemaal moeten zien. De film is geïnspireerd op personages die waren gecreeërd door John Belushi en Dan Aykroyd: de gebroeders Blues. Ze gaan gekleed in donkere pakken, dragen de hele tijd een zonnebril, en koesteren uiteraard een grote voorliefde voor bluesmuziek. In de film komt Jake (Belushi) uit de gevangenis, en ontdekt dat de Kerk waar hij en zijn broer Elwood (Aykroyd) opgroeide in de financiële problemen zit.
Ze willen graag helpen. Maar waar halen ze in godsnaam het geld vandaan? Jake komt met het idee hun voormalige band nieuw leven in te blazen. Gewoon een paar keer optreden, dan komt het wel goed. Zo’n dun plot, daar ga je wel erg snel doorheen. De makers gooien dan ook wat obstakels op de weg. Jake en Elwood worden achtervolgd door een moordzuchtige vrouw, Nazi’s, een countryband, het politiekorps, en op het eind zelfs het complete leger.
Deze muzikale komedie is ook beroemd geworden door de bijbehorende soundtrack. De makers laten de beste artiesten passeren (Aretha Franklin, John Lee Hooker, James Brown, Ray Charles) om de beste liedjes ten gehore te brengen. Ook Aykroyd en Belushi zingen nog wat deuntjes, zo is hun versie van Rawhides themesong geweldig. Intussen proberen ze hun missie tot een goed eind te brengen. Dat blijkt, met de groeiende tegenstand, nog een hele klus te zijn.
Persoonlijk vind ik The Blues Brothers niet zo heel grappig.
The Blues Brothers is geregisseerd en medegeschreven door John Landis. Hij was ook verantwoordelijk voor het meesterlijk ontregelende Animal House, met eveneens Belushi. Ik merk dat de anarchistische toon van die komedie wel terugkomt in The Blues Brothers, maar verder is het een onvergelijkbare film. Persoonlijk vind ik The Blues Brothers niet zo heel grappig. Eerder ongrijpbaar. Op het einde is de gekte zo dominant dat het flauw en ongeloofwaardig wordt. En ook nogal vermoeiend. Het goed met elkaar klikkende duo Belushi en Aykroyd kan de boel dan ook niet redden.
Het publiek en de critici zijn het hier overigens mee oneens. The Blues Brothers kon rekenen op flink wat goeie kritieken, en het publiek beschouwt deze film als één van de betere komedies. Ach, smaken verschillen. Geef mij maar Belushi die in Animal House een gitaar tegen de muur ramt.