Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Nooit nooit nooit nooit nooit had ik gedacht Amsterdam Heavy nog eens in de winkel te vinden. Op Blu-ray nog wel. Niet omdat het zo’n sterk cultparel is, meer om het verhaal erachter. Jaren geleden, toen ik nog meedeed aan figuratieklussen, raakte ik in gesprek met een figurant die eerder een piepklein rolletje had in een actiefilm. Trots vertelde hij dat in deze film ook Alison Carroll meespeelt, een gymnaste die voor promotionele doeleinden Lara Croft tot leven wekte. In Amsterdam Heavy bewijst ze inderdaad lenig te zijn, te kunnen vechten en met wapens overweg kan. Bij deze heb ik meteen het enige positieve punt van de film behandeld. Want… hoe zal ik het zeggen… Amsterdam Heavy is geen goede film.
Laat ik, omdat ik dat altijd doe, gewoon even het verhaal nog toelichten. JD (spreek uit als “Dzjeejdie”) komt met geheugenverlies aan in Amsterdam en zoekt naar zijn identiteit. Op zijn zoektocht ontmoet hij stripper Monique, die hem meer kan vertellen over zijn mistige verleden. Van hieruit start JD een wraaktocht. Denk aan scènes waarin hij al fietsend zijn tegenstander neer probeert te knallen, of hij net zolang iemands smoel inslaat tot het nepbloed alle kanten opspat.
De grote vraag die ik mijzelf voornamelijk stel is: waarom spreekt iedereen in godsnaam Engels? Ja, er spelen buitenlandse acteurs en actrices mee. Maar is dat een reden om dan maar alles in het Engels te doen? Met ook nog eens zo’n afschuwelijk stenenkolen uitspraak? “Got it” wordt “kot it”, “planned” wordt verkracht tot “plent”. Is het zo lastig op zijn minst de dictie te oefenen?
Amsterdam Heavy had het leuk gedaan als ironische wraakfilm, zo’n titel waarvan de makers heus wel weten dat het niet serieus, en de materie met een vette knipoog benaderen.
Opvallend genoeg hebben nogal wat bekende koppen zich voor Amsterdam Heavy geleend. Fajah Lourens. Horace Cohen. Mimoun Oled Rabi. Ze doen ongetwijfeld hun best, maar waarom doen ze dit? En Michael Madsen! Niet dat zíjn schermtijd zo lang is, al staat zijn naam prominent op de hoes. Volgens mij is hij nog geen vijf minuten in beeld, met een monoloog waar geen touw aan vast is te knopen. Dat is niet eens zo verwonderlijk. Zijn scène speelt zich af in een coffeebar en hij maakt het zich makkelijk met een grote joint.
Amsterdam Heavy had het leuk gedaan als ironische wraakfilm, zo’n titel waarvan de makers heus wel weten dat het niet serieus, en de materie met een vette knipoog benaderen. Maar iedereen neemt het zo serieus dat de film crasht nog voor het kan opstijgen. De hoes waarin het schijfje zit is opwindender dan de film zelf.