De Beveiligers had nadien nog een vraag en antwoord sessie met de regisseuse en twee van de beveiligers uit de documentaire. Een perfecte kans om mijn kaartje af te geven, misschien dat ik de regisseuse kan vragen voor een interview. Tijdens de voorstelling kom ik er echter achter mijn kaartjes thuis te zijn vergeten. Ik kan lastig snel op een briefje mijn sitenaam en mailadres krabbelen en dat afgeven. Ik wil wel een professionele indruk maken. Misschien kan ik wel een sterke vraag stellen en dan nog achteraf wat met haar babbelen. Gewoon een goeie indruk maken. De hele documentaire lang broed ik op een vraag en let zoveel mogelijk op de details. Misschien iets over de filmstijl?

Iets wat de gemiddelde kijker niet opvalt? Of moet ik wat aan de beveiligers vragen? Dat kan natuurlijk ook. Na afloop stappen de regisseuse en twee beveiligers het podium op. Zij hebben een microfoon om zich zo verstaanbaar te maken. Fijn. Maar als ik mijn hand opsteek en roep dat ik iets wil vragen, moet ik het onversterkt doen. Serieus? Dit is een Q&A, maar er is geen microfoon voor het publiek? Ik heb mazzel dat ik achterin zit en mijn stem kan projecteren.

Het viel mij op dat er geen voiceover is gebruikt, is dat een bewuste keuze geweest? Ik geef toe, het is niet de beste vraag, maar ik vind hem nog wel scherp. De regisseuse kan beamen dat dit inderdaad een bewuste keuze is geweest, omdat de beelden al voor zich spreken. Dan is een voiceover niet meer nodig. Volgende?

Dit is een Q&A, maar er is geen microfoon voor het publiek?

Deze speciale bijeenkomst voelt meer als een anticlimax dan dat het echt wat toevoegt aan de vertoning. Als er een vraag wordt gesteld over een “bedenkelijke” actie van één van de beveiligers, reageert de regisseuse alsof ze kritiek krijgt. Niet dat ze vinnig uithaalt of scherp klinkt. Maar aan het antwoord merk ik dat ze haar documentaire verdedigt, terwijl de vraag niet zo is bedoeld. Het helpt ook niet dat de vragen voorin de zaal nauwelijks te horen zijn. En de beveiligers staan er wel glimlachend bij, hun presentatie is toch stijf. Ze antwoorden met weinig woorden, prijzen vooral hun collega’s.

Het is tijd voor de laatste vragen, dan moet echt worden afgerond. Heel even vraag ik mij af of ik nog op het drietal af wil stappen. Maar het voelt als tijdsverspilling. Deze Q&A komt op mij zo rommelig en laconiek over, dat ik niet eens zin heb om nog iemand aan te spreken. Bovendien, wat voor vragen zou ik nog meer kunnen stellen? De film was zeker de moeite waard. Meer hoef ik eigenlijk niet te weten.