Vanaf de eerste tel heeft Isle of Dogs mij te pakken. Kleimannetjes roffelen op trommels om zo een dreigende, opzwepende sfeer op te roepen, een strenge voiceover vertelt over de hondenepidemie die Megasaski, een stad in Japan, teistert. Als deze honden tot overmaat van ramp ook nog eens ziek worden is de maat vol: ze worden verbannen naar een afvaleiland waar ze moeten leven van etensresten. Ze weigeren hun lot als bannelingen te pikken. Zeker de robuuste Chief is niet blij mee met de leefomstandigheden. 

Als de twaalfjarige Atari Kobayashi, het neefje van burgemeester Kobayashi, op het eiland zijn hondje komt opzoeken, ontstaat er een bijzondere band tussen het jongetje en Chief. Intussen wordt op de achtergrond door activisten gedemonstreerd om de honden weer terug te halen en zoekt men koortsig naar het medicijn tegen de hondenziekte. 

Isle of Dogs is een film waarin enkele scènes zich meteen vastzetten in mijn geheugen. In het begin bijvoorbeeld zien we hoe de eerste hond op het eiland wordt gezet. Hij zit nog in zijn kooi en staart met zijn droevige hondenogen in de camera. Dan gaat het ook nog eens onweren en regenen en schieten de ogen van de hond snel heen en weer. Zijn angst, verwarring en verdriet zijn duidelijk zichtbaar. De honden hebben beperkte gezichtsuitdrukkingen, toch kan ik helemaal meegaan in hun emoties. Scènes als deze vormen het kloppende hart van de film. 

de japanse dialogen zijn niet ondertiteld en worden vertaald door een vertaalster

Hoewel Anderson ook menselijke personages laat opvoeren, zijn het de honden die de hoofdrol spelen. En de meeste ontwikkelingen doormaken. Is Chief in het begin nog een koppige hond die niets met mensen te maken wilt hebben, zijn vriendschap met Atari dwingt hem zijn pantser te laten vallen. De stemacteurs spelen hier een niet te onderschatten rol in. Bryan Cranston weet met zijn stem Chief zowel intimiderend als kwetsbaar neer te zetten. Elke hond krijgt zo zijn eigen persoonlijkheid.

In tegenstelling tot ander werk van Anderson, zoals The Royal Tenenbaums, is Isle of Dogs niet alleen karaktergedreven maar ook plotgedreven. Anderson leunt soms wel heel erg op toeval en volgens mij klopt het script niet altijd, Isle of Dogs is overtuigend genoeg om die minpuntjes weg te poetsen. De film oogt dankzij zijn kleuren, simpele verhaal en kleipoppetjes als een kinderfilm, de toon is bloedserieus. Door die toon wordt ook weer de gortdroge humor benadrukt waar Anderson patent op heeft en geeft het Isle of Dogs een geheel eigen stijl. Een van de beste titels van dit jaar.

Wes Anderson/Bryan Cranston en Koyu Rankin