Twee kinderen die om beurten aan een hoorntje met vanille ijs likken, uitgebreid hun vingers aflikken en naar iemand buiten het scherm kijken. Dit is het eerste wat ik zag van The Florida Project, een film waarin de hoofdrollen door kinderen worden vertolkt. Na een maand van afwezigheid in de bioscoop besloot ik voor deze titel te gaan. Het draait om de zesjarige Moonee. Zij woont samen met haar moeder Halley in een morsig motel en haalt met haar vriendjes kattenkwaad uit. Laat ik de felle snoepkleuren en het “spontane acteren” van de kindacteurs even buiten beschouwing laten, die zijn al genoeg besproken.

Het zwaar gehypte The Florida Project voelt als een pamflet waarin elke scene moet laten zien hoe zwaar de omstandigheden zijn. Dat is prima. Ik heb er ook niks op tegen als kinderen de cast domineren. Ik ben er minder van gecharmeerd als die kinderen krijsen, auto’s onderspugen en nauwelijks te handhaven zijn. Ik weet dat dit gedrag is afgekeken van de ouders, ik vind het vermoeiend om bijna twee uur naar die stuiterballen te kijken.

Er is wel een rode draad te ontwaren in The Florida Project, de zwaaiende vinger houdt de overhand en duwt de plot steeds naar de achtergrond. Waarom zitten Moonee en Halley in dat motel? Waar is de vader van Moonee? Hoe zit het met Halleys ouders? Maker Sean Baker richt zijn camera het liefst op zijn piepjonge acteurs en laat de vragen voor wat ze zijn. Het gevolg is dat The Florida Project vol zit met figuren die niet of nauwelijks diepgang hebben. Halley is op het eind nog net zo’n onverantwoordelijke moeder als in het begin, motelmanager Bobby heeft nog altijd een klein hartje en de rest zit nog altijd te drinken, roken en puffen in de zon. De boodschap van Baker is duidelijk overgekomen, de dragers van de boodschap blijven oppervlakkig.

bria vinaite, die halley speelt, zit niet stil: haar volgende project is een film van haromony korine

The Florida Project heeft één scene die mij ontroert. Het is de laatste scene, waarin Moonees wereld als een kaartentoren instort. Voor één keer krijg ik medelijden met haar. Er is zowaar sprake van spanning. Gaat dit goed aflopen? Baker vindt het daarna nodig in de finale met vioolmuziek aan te komen. Toegegeven, ik kreeg kippenvel. Maar het voelt ook als emotionele manipulatie, een stijlbreuk met de naturalistische aanpak van Baker. Ik kan het geen slechte film noemen, sterk vind ik The Florida Project evenmin. Het is eerder een verzameling van scenes met bloedirritante kinderen dan een drama die mij emotioneel weet te raken.

Sean Baker/Bria Vinaite en Brooklynn Prince