De eerste keer dat ik Interstellar zag was in de bioscoop op IMAX formaat. Zo’n sciencefictiontrip komt dan geheid binnen. Toen ik hem thuis nog eens terugzag op een gewoon scherm kon ik concluderen dat dit ruimte-epos niks aan kracht heeft ingeboet. Om de complete plot uit te leggen wordt lastig, het volstaat te zeggen dat hoofdpersonage Cooper de wereld moet redden. De bronnen op aarde zijn uitgeput en er moet worden gezocht naar een alternatieve planeet. Via een wormgat reist Cooper naar een ander ruimtestelsel om daar het alternatief te vinden.

Nolan is het soort filmmaker die spektakel aan een emotioneel verhaal weet te koppelen. Natuurlijk zijn de beelden prachtig en hebben de buitenaardse planeten een surrealistische uitstraling, ook aan de personages is gedacht. Cooper verloor zijn vrouw door een ziekte en heeft de zorg over twee kinderen. Hij worstelt met zijn verlangen om als piloot of ingenieur aan de slag te kunnen en zijn plicht om als boer te werken. Immers, de wereld heeft eten nodig. Geen machines. Als hij zijn kinderen verlaat om op zoek te gaan naar een nieuwe wereld, weigert zijn dochter hem gedag te zeggen. Pas op het laatste moment, wanneer Cooper in zijn auto vertrekt, rent ze gillend achter hem aan. Goed, het is niet bijster origineel, maar daar gaat het niet om. Het werkt, het komt binnen. En dat is het belangrijkste.

hoe wetenschappelijk verantwoord interstellar ook mag zijn, het is onwaarschijnlijk dat meeldauw er binnen korte tijd voor zorgt dat onze zuurstof verdwijnt

Het technische deel van Interstellar is en blijft een breinbreker, ondanks dat Nolan één en ander in hapklare brokken heeft klaargemaakt. Zo begrijp ik nog altijd niet helemaal wat de rol van zwaartekracht is en hoe het nu precies zit met het tijddeel. Erg is dat niet, er valt genoeg te zien. Zo is er een planeet waar golven van honderden meters hoog aanrollen, of een wereld waar het zo koud is dat zelfs de wolken zijn bevroren. Tegen het eind is er nog een visuele knipoog naar Inception, dat andere meesterwerk van Nolan. En wat te denken van Coopers door een wormgat? Het roept herinneringen op aan de psychedelische trip die de astronaut in 2001: A Space Odyssee ondergaat. Net als die film is Interstellar het soort film die alle regels van het genre neemt en ze een flinke lat hoger legt. Vier jaar na datum is de film nog altijd ontzagwekkend en dwingt het tot meerdere kijkbeurten.

Christopher Nolan/Matthew McConaughey en Anne Hathaway