De eindscene van Mysterious Skin is afstandelijk en emotioneel tegelijk en weet mij nog altijd diep te raken. Centraal staan Neil en Brian, twee jongens die dezelfde traumatische ervaring meemaken maar er heel anders mee omgaan. Neil weet al van jongs af aan dat hij homoseksueel is en beland in de begerige handen van zijn coach. Brian is een verlegen jochie die op een avond een blackout krijgt en ervan overtuigd is ontvoerd te zijn door buitenaardse wezens.

Het is een simpel uitgangspunt dat zeer doeltreffend werkt. Regisseur Gregg Araki laat zien hoe een trauma kan doorwerken, hoe twee totaal verschillende persoonlijkheden ermee omgaan. Neil groeit op tot een energieke doe-het-zelf gigolo met oudere mannen in zijn vizier. Hij is niet in staat relaties aan te gaan en heeft twee beste vrienden: Wendy en Erik. Terwijl Neil zijn dorp afstruint naar rijp snoep, woont Brian bij zijn moeder en worstelt met nachtmerries. Als hij te maken krijgt met seksueel contact gaat zijn neus bloeden.

Meer nog dan een mystery is Mysterious Skin een ontwikkelingsverhaal met een inktzwart hart. Brian laat zijn schild steeds meer zakken en laat sociale contacten toe. Neil gaat verder op een zelfvernietigend pad tot hij een grimmig eindstation bereikt. De een leert van zich af te bijten, de ander leert juist gas terug te nemen. Zo bouwt Araki op subtiele wijze lagen in het verhaal en krijgen de personages diepgang. Ze doen ervaringen op, krijgen inzicht in hun persoonlijkheden. De zoektocht van Brian gaat intussen verder. Wat is er toch in godsnaam met hem gebeurd? Het antwoord ligt voor de helft bij Neil en hoe meer hun verhaallijnen elkaar ontmoeten, hoe meer de spanning wordt opgeschroefd.

de scènes met de jeugdige acteurs zijn zo opgenomen dat ze geen weet hadden van de seksuele lading

En dan dat einde. Dat verschrikkelijke, nihilistische einde waarin alles wordt uitgelegd. De waarheid is een gruwel, een seksuele nachtmerrie. Araki brengt het niet expliciet in beeld, door de details die Neil beschrijft kan het plaatje door de kijker worden ingevuld. Het is een plaatje om misselijk van te worden, de schrik van elke ouder en kind. Neil vraagt steeds of hij moet ophouden, Brian blijft hem aanmoedigen. Ook als hij instort wil hij alles horen. Tot hij als een hoopje ellende met zijn hoofd in Neils schoot ligt. De camera trekt zich terug en laat de twee jongens verdwijnen in een aardedonker gat. Van begin tot einde heeft Araki de spanning vastgehouden en laat nu los. Wat overblijft is pure hopeloosheid.

Gregg Araki/Joseph Gordon-Levitt en Brady Corbet