Paddington ken ik alleen van kinderliedjes. Dat hij ook een personage is uit een kinderboek wist ik pas jaren later. Anders dan andere personages uit de kinderliteratuur, zoals Winnie de Poeh, heeft hij mijn interesse niet en de filmversie liet ik dan ook aan mij voorbijgaan. Het is een kinderfilm, klaargestoomd voor familieavonden, en daar heb ik niks mee. Tot ik zeer lovende recensies las over deel 2. Tja, dan word ik toch nieuwsgierig. Is deel 1 dan ook zo sterk? Tijd om dat uit te zoeken.

Paddington komt uit Donker Peru, waar hij wordt verzorgd door zijn tante Lucy en oom Pastuzo. Ze krijgen bezoek van een ontdekkingsreiziger die ze uitnodigt om eens naar Londen te komen. Als Paddington door omstandigheden wordt gedwongen de reis te maken, ontmoet hij de familie Brown. Na de eerste aarzeling wordt hij in de armen gesloten. Helemaal veilig is hij niet. Millicent, een taxidermist van het Natuurhistorisch museum, is vastbesloten om de zeldzame beer deel uit te laten maken van de collectie.

Voor een film die jong en oud moet vermaken zit Paddington verrassend slim in elkaar. Voor de jongste worden de dialogen en het verhaal simpel gehouden, daaronder stroomt nog een tweede laag. Zo wordt kritiek gegeven op de vijandige houding naar vreemdelingen toe, en onze niet aflatende drang elk hoekje van de wereld eigen te maken. De personages krijgen echt een persoonlijkheid mee die gaandeweg verandert en hen zo voorziet van diepgang. Die ontwikkeling gaat niet altijd even soepel – zo is de omslag van Henry wat kort door de bocht – maar het gebeurt wel.

Elk shot is kleurrijk en zit vol fascinerende details. Of het nu de geluiden zijn van een marmelademachine of de barokke aankleding van een archief, de zintuigen worden volop geprikkeld. Volgens mij heeft regisseur Paul King de kunst afgekeken bij Wes Anderson. Zijn beeldcomposities hebben het meeste weg van precies geschilderde stillevenes, in Paddington worden de scènes nog voorzien van flink wat toeters en bellen. Door er ook specifieke motieven in te verwerken die vervolgens worden uitvergroot, krijgt de film een absurde toon. Ik heb niet vaak meegemaakt dat een groep duiven of een broodje marmelade zo sterk op de lachspieren kan werken.

Paddington is zo’n zeldzame film die het jonge publiek serieus neemt en het oudere publiek knipogen geeft. Het blijft een familiefilm, maar dan wel eentje die stevig in zijn schoenen staat. En Paddington zelf ziet er oogstrelend uit.

WIST JE DAT

Paddingtons stem werd eerst ingesproken door Colin Firth, maar tijdens productie werd duidelijk dat dit niet werkte. Hij werd vervangen door de veel jongere Ben Whishaw.

Het personage Paddington is bedacht door toenamlig cameraman Michael Bond. Hij was geïnspireerd door een knuffelbeer die hij zag in een Londense winkel.

Paul King/Ben Whishaw en Sally Hawkins