Ik las gister deze column van Maartje Wortel. Ik ben nooit een voetballiefhebber geweest, kijk alleen de grote wedstrijden mee. Het soort wedstrijden die de straten leegmaken en iedereen naar de schermen lokt. De wedstrijd die gisteren werd gespeeld dan ook een groot zijn, toch keek ik alleen omdat ik nieuwsgierig was naar de vrouwenvoetballers. En in tegenstelling tot de mannen die in Maartje’s column klagen dat dit niet is om aan te zien, zat ik met ingehouden adem te kijken. Een doelpunt voor België die werkt gemaakt omdat de keeper van het Nederlandse elftal (kennelijk) niet goed oplette. Een prachtige goal van Nederlandse kant, waarbij de bal het doel vond via de voet van de tegenstander. Vinnige duels, veel pit.

Ik moest denken aan een foto van Cristiano Ronaldo, gemaakt in zijn kleedkamer. Of ergens anders. Het is rust en hij zit op een stoel voor de spiegel. Zijn kapsel moest immers worden bewerkt. Ook moest ik denken aan de dramatische vallen van mannen in voetbal, dat ze kermend van de pijn op de stretcher liggen en van het veld moeten worden gehaald. Aan egotripperij, het weigeren van het afgeven van de bal om zelf het doelpunt te kunnen maken.

Gister zag ik een vrouw die een klap voor haar kop kreeg en met verband om haar hoofd verder speelde. Ik zag samenspel. Ik zag twee teams vrouwen die alles op alles zette om te winnen. Geen gezanik. Spel. Ik zou mannenvoetballers willen aanraden een voorbeeld te nemen aan het vrouwenvoetbal. Volgens mij kunnen ze er nog wat van leren.