Paradox is het soort film waar het eerste shot laat zien dat het niet meer goedkomt. Een man stommelt door slecht verlichte gangen. Hij heeft een bebloede neus. In een kantoor belt hij in paniek om hulp. Deze scène moet één en al dreiging uitstralen. Maar alles ziet er zo gelikt en “mooi” uit, het oogt eerder als promotiefilm voor een game. Eentje waarin zwaar wordt overgeacteerd. En waar tenenkrommende slechte special effects worden toegepast. De gemiddelde kijker zou na vijf, misschien tien minuten al zijn afgehaakt. Het is zo zonde, want met Zoë Bell verwacht ik toch wel iets van kwaliteit. In de zin van actiescènes dan. Maar ook die zijn abominabel. Hoe meer de film vordert, hoe meer dit valt in de categorie “zo slecht dat het goed wordt”.

Ten eerste, het script. Met gevloek probeert Hurst de personages zo “cool” mogelijk over te laten komen. Het gevolg is dat alles zo vreselijk geforceerd klinkt dat het lachwekkend wordt. Normaal gesproken heb ik niks tegen gevloek (South Park is wel een aardig voorbeeld), hier slaat het gewoon nergens op. En dan zijn er vreselijk foute grappen waar de krekels nog stil van worden. Wat te denken van “I’ll just sit here and wait…. wheelchair humour”, van iemand die inderdaad in een rolstoel zit. Of de beveiliger die een dreigend voorkomen moet hebben en bellen blaast. “I quit smoking,” zegt hij ter verduidelijk tegen zijn baas. “I didn’t ask” is het antwoord.

De personages zijn stuk voor stuk van bordkarton. De reden enige dat ik nog met hoofdpersonages Gale en Jim meeleef, is puur omdat ik wil weten hoe het verhaal in elkaar steekt. Maar als Paradox op het eind komt met een twist, zakt mijn bek open. Als de personages nog iets van diepgang hadden gekregen, zou Hurst er nog mee zijn weggekomen. Maar dit is psychologisch zo vergezocht en ongeloofwaardig dat het grappig wordt.

Bij een sciencefictionfilm horen natuurlijk special effects. Zijn die hier wél in orde? Het decor overtuigt nog net. Als de tijdmachine wordt geactiveerd ziet het eruit of een stagiaire wat goedkope Adobe After Effects heeft gebruikt. Het bloed ziet er zo nep uit dat een kleuter moedeloos het hoofd zou schudden.

En dan het acteren. Jezus. Stond Hurst met een megafoon op de set de aanwijzingen te schreeuwen? Hup, rollen met die ogen! En schreeuwen die teksten, ik geloof je angst niet! Pers die tranen eruit, trek die bek nog schever! Je gaat dood! Hup, reutelen!

 Paradox is wel een vermakelijke moordpuzzel. Als je achteraf nadenkt over het verhaal klopt er helemaal niks van, maar ik wilde wel weten hoe het afliep. Dit is nou een film die je met wat vrienden moet kijken. Onder het genot van drank. Erg veel drank.

Michael Hurst/Adam Huss en Zoë Bell