Ik ben nooit in Lab 111 geweest. Het is de enige bioscoop waar ik vandaag na mijn werk La Región Salvaje kan kijken. Het schijnt een bizarre film te zijn die gaat over seks. Met een octopus. Tenminste, dat denk ik. Mijn biologische kennis is niet perfect, maar volgens mij is het een octopus. Of iets wat een octopus moet voorstellen. Ik ben voorbereid op iets origineels, iets fris, iets nieuws, iets dat schuurt, wringt. Ik bedoel, als filmmaker moet je toch wel een sterke fantasie hebben als je een plot kan verzinnen over een octopusachtig wezen dat uit de ruimte komt, om je dierlijkste instincten aan te spreken? Ik verwacht een “wow” film. En ik weet zeker dat La Regíon Salvaje meer indruk zou hebben gemaakt als die octopus het centrale punt was.
De film, laat dat duidelijk zijn, gaat inderdaad over seks. We beginnen met Veronica, die totaal versuft op de grond zit. Met half open mond kijkt ze toe hoe een tentakel zich uit haar, eh, vrouwelijk orgaan verwijderd. Een scène later ontmoeten we Alejandra, die ’s ochtends nog even wordt “gepakt” door haar man Ángel. Hij is druk achter haar bezig, zij laat het maar gebeuren. Omdat regisseur Amat Escalante haar vermoeide gezicht haarscherp in beeld heeft tijdens de daad, wordt de seks precies zo verbeeld: vreugdeloos.
Het hart van La Regíon Salvaje wordt gevormd Alejandra, Ángel en Fabian, de broer van Alejandra. Deze drie personages zitten verstrikt in een merkwaardige seksuele dans: Alejandra is getrouwd met Ángel. Hij is een botte man die zijn vrouw hardhandig onder de duim houdt. Hij is heimelijk homoseksueel en heeft een affaire met Fabian. Veronica is weer in de ban van de seksueel gedreven octopus en leert via Fabian Alejandra kennen. Zij laat Alejandra en Fabian kennismaken met de octopus, waardoor de toch al gecompliceerde verhoudingen op ontploffen komen te staan.
Het verhaal mag dan al bizar genoeg zijn en Escalante weet de aandacht ook aardig vast te houden, ik blijf op mijn honger zitten. Waar blijft die octopus? Waar blijft het vervreemdende element van deze film? Tot nu toe is het meer een psychologisch drama waarin de personages hun eigen angsten moeten overwinnen en is seks de bindende factor.
Na zo’n uur komt het wezen in beeld en nog later is er een scène waarin Alejandra en hij de seksuele daad verrichten. Het is niet eens de daad op zich die bijzonder is, het is de reactie van Alejandra. Bij haar eerste ontmoeting overheerst angst, daarna is er sprake van genot. Ze geeft zich helemaal over, kreunt, laat de octopus met zijn glibberige tentakels overal toe. Het is niet ranzig, het heeft eerder iets van een openbaring. Alsof Alejandra voor het eerst in lange tijd weer echt lichamelijk (en geestelijk?) plezier kan ervaren.
Het zou zo mooi zijn geweest als dit gevoel overheerst in La Regíon Salvaje. Escalante wil echter nog zoveel meer vertellen. Er komt religie in voor (Ángel is gelovig opgevoed), homofobie, voor jezelf opkomen, manipulatieve relaties, jezelf erkennen. Dat is veel. En zeker om in nog geen twee uur te vertellen. De film heeft de neiging om in te zakken, dankzij de bijzondere toon blijft het toch nog boeien. Wat mij betreft mag Escalante er de volgende keer een flinke schep bovenop doen.
28-6-2017/Amat Escalante/Simone Bucio en Ruth Ramos