Ik twijfel nog tussen Auf Einmal en The Crosswind, maar als ik eerlijk ben heb ik even geen fut voor een arthousefilm. Ik heb net mijn laatste schrijfles achter de rug en heb de behoefte de mainstream op te zoeken. In De Filmhallen draait Alien: Covenant. Die is al gerecenseerd door heel bloggend en recenserend Nederland, maar dat kan mij niet zoveel schelen. Ik wil eens zien wat ikzelf ervan vind. In deze nieuwe toevoeging aan de Alienserie landt een groepje ruimtereizigers noodgedwongen op een onbekende planeet. Ze ontdekken een nieuwe agressieve levensvorm en proberen eraan te ontsnappen. Regisseur Ridley Scott weet op momenten het surrealistische, Lovecraftiaanse sfeertje van Alien weer op te roepen, en er zijn scènes die werkelijk geniaal zijn, als geheel schiet deze film tekort.

De hoofdpersonages zijn robot Walter (Michael Fassbender), stoere vechtersbazin Daniels (Katherine Waterstone), Tennessee (een verrassend serieuse Danny McBride) en de andere robot David (fantastische dubbelrol van Michael Fassbender). Als je aan mij zou vragen naar de andere personages, kan ik alleen maar mijn schouders ophalen en zeggen “weet je, wat mij betreft ging het vooral om David, Walter en de aliens”. Als de eindcredits over het scherm rollen, heb ik geen idee wie wie is.

Laat ik eerst maar de sterke punten van Alien: Covenant benoemen. Scott weet nog steeds hoe hij een beklemmende sfeer moet oproepen. In het ruimteschip overheerst een broeierige, kunstmatig atmosfeer door de overheersend witte kleuren. Als de crew op de onbekende planeet landt overheersen de grauwe kleuren. Het regent en stormt, waardoor algauw een gevoel van neerslachtigheid wordt opgeroepen, alsof de planeet permanent droevig is.

De film komt pas echt goed op dreef als de beruchte Alien ten tonele verschijnt. In de eerste Alien was dit nog een pop en een man in een kostuum, de computergegeneerde Alien is een monsterlijke nachtmerrie. Scott laat dit wezen nu helemaal zien en het verliest geen seconde aan kracht. Om nog maar te zwijgen van de “burst” scènes, die explicieter en bloederiger in beeld komen. De Aliens komen uit de borst, rug en mond, en Scott wil er zeker van zijn dat je dit zo goed mogelijk meemaakt. Het geeft Alien: Covenant een heerlijk smerige ondertoon.

En dan hebben we nog David, die dit vervolg verbindt met Prometheus. Ik zal niks verklappen, maar ik was erg onder de indruk van zijn bijdrage aan Alien: Covenant. Hij filosofeert erop los over de mensheid, wie wie schept en over de perfecte levensvorm. Hij zorgt voor diepte in de film en is ironisch genoeg het meest interessante personage.

Helaas kent Alien: Covenant ook behoorlijk wat zwaktes. Geen één van de personages is mij bijgebleven. Het verhaal rammelt aan alle kanten en roept meer vraagtekens op dan dat het vragen beantwoord. Wie zijn de originele bewoners van deze planeet geweest, waarom wordt de “maker” van de robots in het begin geïntroduceerd om daarna niet meer terug te komen, waarom ziet David zichzelf als een God…

Toch moet ik zeggen dat het een razend spannende film is, zeker in de tweede helft. En de scènes met de Aliens zijn werkelijk parels. Voor het vervolg doet Scott er goed aan het script flink aan te scherpen en met wat antwoorden te komen.

20-5-2017/Ridley Scott/Michael Fassbender en Katherin Waterstone