In de jaren zeventig kwam Dan O’Bannon op het idee een horrorverhaal te schrijven over een groepje astronauten op een ruimteschip. Nadat veel ideeën de revue hadden gepasseerd en O’Bannon vrolijk “jatte” uit andere werken, was daar het script voor Alien. Ridley Scott werd aangewezen als regisseur en Sigourney Weaver mocht de legendarische actieheldin Ripley leven inblazen. Resultaat: één van de beste films uit de filmgeschiedenis.

Ik zag Alien jaren geleden voor het eerst. En eerlijk gezegd was ik enigszins teleurgesteld. Zó vaak kwam de beruchte alien niet in beeld, en het duurde wel erg lang voor er iets gebeurde. Dus nee, zo spannend vond ik het niet. Ik besloot het weer een kijkkans te geven. Zou ik, met flink wat meer filmkijkervaring, dit eerste deel van de Alien serie nu wel weten te waarderen?

Toegegeven, het is nog steeds geen snelle film waarin om de tien minuten een schrikeffect wordt gebruikt. Maar het trage tempo kon ik nu veel meer waarderen. Net als de beklemmende sfeer waarin de film baadt. Alles ziet er zo verschrikkelijk kil en kunstmatig uit dat het benauwend wordt. Scott heeft werkelijk elk detail van het decor uitgedacht, waardoor alles er zeer realistisch uitziet. En de wereld van de alien heeft iets weg van de duistere verhalen van Lovecraft, waardoor de film een nachtmerrieachtige lading krijgt.

Dat maakt van Alien nog niet een perfecte film. Er zijn nog altijd inzakmomenten en ik vond de special effects lang niet altijd even sterk. Zo levensecht als de facehugger is, zo knullig vond ik de volgroeide alien eruitzien.

Dus nee, ik vind het nog steeds geen meesterwerk, maar spannend is het wel. En ik mocht dan weten wat er ging gebeuren, ik zat bij bijvoorbeeld de onvergetelijke dinerscène nog altijd op het puntje van mijn stoel. En dat is toch ook weer een knappe prestatie voor een film van zevenendertig jaar oud.