Ik dacht, kom, laat ik weer eens kijken wat er op Videoland te zien is. Zo kwam ik op The Windmill Massacre. Of, om eventuele verwarring te voorkomen, The Windmill. Een Nederhorror die gedragen wordt door een overwegend buitenlandse cast, waaronder Noah Tayler en Patrick Baladi. Het klinkt als een heerlijke tenenkrommer, een titel die zo slecht is dat ie goed wordt. Maar vanaf de eerste tel wordt duidelijk dat het de verkeerde kant opgaat. De personages worden zo snel geïntroduceerd en er gebeuren zoveel dingen, dat er weinig houvast wordt geboden. Wie zijn de hoofdpersonages? Waarom reageren ze zo heftig op hun omgeving?
Als het “verhaal” eventjes tot stilstand komt zodat het publiek tenminste begrijpt wat er gebeurt, wordt duidelijk hoe achterlijk The Windmill Massacre is. Wat te denken van het volgende: een molenaar genaamd Hendrik heeft ooit zijn ziel aan de Duivel verkocht om zo de wieken van zijn molen te laten draaien. Hendrik werd lui en voerde niets meer uit. Of toch wel: hij besloot maar mensen te vermoorden. En nu laat hij zondaren die in zijn molen komen boeten voor hun zondes.
De cast doet niet eens hun best er iets van te maken. Dialogen worden zouteloos opgedreund, emoties worden eruit geperst. Godbetert Bart Klever, een uitstekend acteur, behelpt zich met een stenenkolen Engelse uitspraak. Hij lijkt wat over de set rond te lopen om zo nu en dan iets te zeggen. Baladi, die nog in Ricky Gervais’ briljante serie The Office heeft gespeeld, speelt de ondankbare rol van chagrijnige vader die tijd met zijn zoon wil doorbrengen. En Taylor heeft verdorie nog aan toe gespeeld in het prijswinnende Shine. Hoe is iedereen hier terechtgekomen?
Het probleem is niet alleen het ondermaatse acteerwerk, of het beroerd uitgewerkte verhaal. Met de juiste aanpak zou dit een horrorfilm kunnen zijn met een ironische tint. Dat er wel gruwelijke dingen gebeuren, maar dan met een flinke scheut zwarte humor. Denk aan The Evil Dead, of iets in de richting van Scream.
Het is met al die minpunten lastig nog iets positiefs te zeggen, toch is er een pluspuntje. De beelden zien er professioneel genoeg uit en er zitten aardige effecten in. Regisseur Nick Jongerius heeft zijn best gedaan om op zijn minst het decor zo griezelig mogelijk te maken. Helaas gaat dat effect verloren als Hendrik zelf in beeld komt. Toxy van The Toxic Avenger ziet er nog enger uit dat dit gedrocht. Het ergste is dat er ruimte wordt geboden voor een vervolg. Ik hoop oprecht dat dan iemand anders achter de camera zal staan, dit is niet om aan te zien.
Nick Jongerius/Charlotte Beaumont en Adam Thomas Wright