Toen Joel en Ethan Coen in 2004 The Ladykillers uit 1955 gingen remaken, konden ze rekenen op nogal wat vraagtekens. Dit eigenzinnige regisseursduo, verantwoordelijk voor klassiekers als Raising Arizona, Fargo en The Big Lebowski gingen zich wagen aan een remake? Natuurlijk kan een remake iets moois opleveren, maar toch… waarom vonden uitgerekend de gebroeders Coen de tijd rijp voor een remake? Hoe dan ook, ze gingen door met hun plan en leverden een aardige komedie af. Professor G.H. Dorr (Tom Hanks) wil samen met een groep bandieten het casino overvallen.

Hij en zijn aanhang, bestaande uit Gawain MacSam (Marlon Wayans), The General (Tzi Ma), Garth Pancake (J.K. Simmons) en Lump Hudson (Ryan Hurst), gebruiken het huis van de godvrezende Marva Hunson (Irma P. Hall) als basis. Vanuit hier graven zij een tunnel naar het casino, jatten de kluis, nemen het geld mee terug naar het huis om met de buit te verdwijnen. Marva denkt dat de groep onder leiding van de aalgladde professor muziek maakt. Kerkmuziek, om precies te zijn.

De eerste keer dat ik deze versie van The Ladykillers zag was toen de film net op DVD was uitgebracht. Onze speler had technische mankementen, pas na het schijfje grondig te hebben gepoetst ging het afspelen goed. Van wat ik mij ervan herinner was niet denderend, bij het herkijken moest ik mijn mening toch een beetje bijstellen.

In de films van de gebroeders Coen zitten altijd koppige en opmerkelijke personages die zich moeten redden in wonderbaarlijke situaties. The Ladykillers wijkt wat dat betreft niet af van het absurdistische recept. Daarbij leven de twee zich als vanouds uit met hun idiosyncratische regiestijl. Genres en stemmingen buitelen over elkaar heen, personages bekvechten elkaar de tent uit en natuurlijk is het camerawerk zowel ingetogen als dynamisch. Stilistisch valt er genoeg te genieten. Inhoudelijk is het als een tekenfilm die zichzelf geen tel serieus neemt.

Deze The Ladykillers is echt niet slecht, het blijft wel ver weg van de betere films van de broers.

Ik zie The Ladykillers als de meligste film die de Coens hebben gemaakt. Gewoon een tussendoortje, de moeite waard om hem eens op te zetten. Lachen om Hanks’ übervette vertolking van een man die pretendeert een meesterdief te zijn. Of om het onophoudelijke gekibbel tussen Gawain en Garth. Lump is heerlijk als dommekracht die soms wijfelend zijn hand opsteekt voor een vraag of opmerking. Verder is het script flinterdun en is het geen film die achteraf beklijft.

Mijn probleem is dat er weinig memorabele personages rondlopen en dat er te veel lucht in zit. Ook als de Coens de meest idiote scènes draaien, zit er nog iets van gewicht in. Hun personages hebben altijd wel een duidelijk motief, een doel, iets dat past bij hun persoonlijkheid. Hier is sprake van een groep eendimensionale tekenfilmfiguren waarover wij verder niets te weten komen. Het is geen ramp, het blijft allemaal vermakelijk, dit is – in mijn ogen – niet het beste wat de Coens hebben geregisseerd.

Het publiek bleef redelijk weg en liet de Coen broers achter met een commerciële flop: tegen het budget van $76.7 miljoen werd maar $35 miljoen opgehaald. Critici vergeleken deze film met het origineel, waarin acteerkanonnen als Peter Sellers en Alec Guinness rondliepen. De versie van de Coens zou het onderspit delven. Ik heb het origineel nog niet gezien, dus die vergelijking kan ik niet maken. Wel heb ik het sterke gevoel dat Joel en Ethan Coen gewoon beter kunnen. Alsof zij nu op de automatische piloot stonden en te veel leunden op hun visuele handelsmerken. Deze The Ladykillers is echt niet slecht, het blijft wel ver weg van de betere films van de broers.

Regie: Joel Coen & Ethan Coen. Met: Tom Hanks en Irma P. Hall