Ik wacht met een biertje af tot de zaal open is voor Tampopo, een Japanse titel uit 1985 die onder het mom van moderne klassieker opnieuw in de bioscopen is uitgebracht. Het is een film over eten. Goed eten. Lekker eten. Culinaire hoogstandjes die op al dan niet verfijnde wijze naar binnen worden gewerkt. Het middelpunt van deze eettitel is de ramenzaak van Tampopo. Zij probeert wanhopig de zaak draaiende te houden. Twee truckers, Gan en Goro, geven hun ongezouten mening over haar ramen: dit is waardeloos. Tampopo smeekt Goro haar te onderwijzen in de edele kunst van het maken van de perfecte ramen. Ze wordt een pad opgestuurd die zowel fysiek als mentaal veel van haar vraagt.
Tampopo is een smakelijke film die moeiteloos komedie en drama weet te verbinden met allerlei lekkernijen. Toch zit mij iets dwars. Regisseur Juzo Itami verwerkt andere verhaaltjes in zijn film die ook over eten gaan. Een zakelijke eetbijeenkomst bijvoorbeeld, waarin de jongste van het gezelschap duidelijk meer van het menu afweet dan zijn oudere collega’s. Of een jonge gangster die via voedsel de liefde met zijn liefje consumeert.
Die zijpaden smaken wel, maar wat voegen ze precies toe? Ik verwacht nog dat deze personages in het slot naar Tampopos heropende zaak trekken. Niet dus. Het zijn gewone gastronomische vertakkingen die nog het meest doen denken aan bijgedachtes van Itami. Dat kan goed werken, ware het niet dat het verhaal van Tampopo het interessantst is. Ik wil verdorie weten of ze het gaat redden! Kan mij het wat schelen dat er ergens een vrouw lesgeeft in het geluidloos opslurpen van spaghetti?
De enige segmenten die het narratieve niveau van Tampopo en haar ramen halen zijn de proloog, waarin een meester en zijn leerling ramen eten, en het komische verhaal van een man die door een rotte kies alleen nog maar zacht voedsel kan eten. En vooruit, de liefdesscènes tussen de gangster en zijn geliefde mogen er ook zijn.
Tampopos zoektocht, waarin ze uiteraard zichzelf tegenkomt, is genoeg.
Tampopos zoektocht, waarin ze uiteraard zichzelf tegenkomt, is genoeg. De personages die in dat verhaal rondlopen zijn voldoende om de kijker mee te nemen. Nu zijn het verschillende ingrediënten die wel lekker zijn, maar tezamen geen consistentie vormen. Het is een mooie, liefdevolle film, maar door Itamis drang tot experiment vormt het niet echt een geheel. Wel moet ik eraan toevoegen dat ik na het verlaten van de zaal bijzonder hongerig was. Dat maak ik ook niet mee bij elke film.
Juzo Itami/Tsutomu Yamazaki en Nobuko Miyamoto