Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Bij een film over het beroemdste komische duo uit de filmgeschiedenis verwacht ik humor. Stan & Ollie heeft dat ook, maar is zeker geen komische film. Het is eerder een drama, een onthullend kijkje achter de schermen van het iconische duo. Regisseur Jon S. Baird verspilt geen seconde, en neemt zijn publiek mee in de wereld van Stan Laurel en Oliver Hardy. Hij gebruikt een indrukkend shot, waarin we het duo volgen vanaf hun kleedkamer tot aan de filmset. Intussen bespreken ze scheidingen, alimentatie, contractonderhandelingen, en worden ze her en der begroet door crewleden. Hoe lang dit shot duurt heb ik niet bijgehouden, maar het is lang. Opvallend lang. En dat is niet negatief bedoeld.
Sterker nog, het creeërt een fijne “ons kent ons” sfeer, het geeft een prachtig tijdsbeeld van hoe het destijds op een filmset werkte. Natuurlijk kan dit niet eeuwig duren. De contracten van Laurel en Hardy lopen af, en Laurel zou graag eens meer creatieve controle willen hebben. Hal Roach, de producer, ziet dit niet zitten. Na veel ruzie en gedoe komen Laurel en Hardy na zestien jaar weer samen voor een afscheidstournee door Engeland. Hardy ziet er wat tegenop, Laurel heeft een aangenaam vooruitzicht beloofd: na de tour kunnen ze hun eigen film maken.
Baird en scenarist Jeff Pope verwerken door de film heen de slaptisckhumor van het tweetal. Maar die grappen moeten natuurlijk wel nog goed worden uitgevoerd, anders oogt het vrij lullig. Daarmee kom ik bij het sterkste punt van Stan & Ollie: Steve Coogan en John C. Reilly. Zij nemen de vertolkingen op hun schouders, en doen dat goed. Heel erg goed. En dan is er ook nog hun chemie, hun vgesmeerde samenspel. Of ze nou op het toneel staan of op hun hotelkamer een scène oefenen, er is een voelbare diepe band tussen de twee grappenmakers.
Hoe leuk de grappen ook zijn (er werd hartelijke gelachen in de zaal), Stan & Ollie is uiteindelijk een titel die ontroert.
Stan & Ollie is grotendeels geïnteresseerd in de tragiek achter de lach. Laurel is werkverslaafd en onuitstaanbare controlefreak. Hardy wedt liever op renpaarden, dan dat hij in een donkere hotelkamer grappen bedenkt. Ze kunnen niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar. Hetzelfde geldt voor hun vrouwen (Lucille en Ida), die eveneens op gespannen voet met elkaar leven.
Het kippenvelmoment van Stan & Ollie is wanneer de twee mannen nog één keer samen op het podium staan. Hardy zweet als een otter. Al vraagt Stan ongerust aan zijn vriend of alles goed gaat, Hardy weigert te stoppen. Hun vrouwen zitten zowaar naast elkaar in de zaal. En voor één keer is iedereen gelukkig. Met elkáár. Hoe leuk de grappen ook zijn (er werd hartelijke gelachen in de zaal), Stan & Ollie is uiteindelijk een titel die ontroert.