Scream. Ofwel, de horrorfilm van Wes Craven waarin tieners alleen kunnen praten over horror en seks. Zo dacht ik er jaren geleden over. Spannend? Zeker. Maar zo baanbrekend als iedereen het deed voorkomen vond ik hem niet. Eerder een beetje overschat. Ik heb alleen nooit geweten dat toen Scream verscheen het slasher-genre nauwelijks nog in trek was. De liefhebbers moesten het doen met een onuitputtelijke stroom aan vervolgen die direct hun weg naar de videotheek vonden. Met Scream wist Craven dit genre nieuw leven in te blazen. En gaf hij zijn eigen carrière een flinke schop onder de kont.

Nu alweer deel zes van de serie is verschenen wilde ik toch deel één weer eens bekijken. Misschien, heel misschien, dat ik Cravens tienerhorror nu beter op waarde zou kunnen schatten. Toegegeven, de eerste scène is een knaller die de film direct stevig op zijn poten zet.

Casey (een leuke cameo van Drew Barrymore) is alleen thuis als zij via de telefoon gestalkt wordt door een meszwaaiende gek. De paniek bouwt en bouwt, als de moordenaar zijn slachtoffer grijpt, afslacht en ophangt. Na de moordpartij maakt de geruchtenmolen in het dorp overuren en grijpt paranoia om zich heen. Er loopt immers een idioot met een mes rond.

De lievige Sidney Prescott is het volgende slachtoffer van de belterreur. Zij weet te ontsnappen aan de moordenaar, de schrik zet er niettemin goed in. Eerst valt de verdenking op haar vriendje Billy, die het als heilige missie ziet om eindelijk eens de lakens met haar te delen. Of is het toch Randy, de allesweter op het gebied van horror? En waar is Sidneys vader eigenlijk gebleven?

Hoe lekker ik dat sfeertje van verdenkingen ook vind, het geouwehoer over de “regels” van horrorfilms haalt de angel er een beetje uit. Het geeft Scream een fijn weerspannige houding, als van de tiener die eventjes uit komt leggen hoe de plot in elkaar steekt, toch had de wijsneuzerigheid iets minder gemogen. Zijn dit pubers die een toekomst in de filmwereld voorzien, dat hun kennis erover daarom zo encyclopedisch is?

Ik had destijds ook mijn bedenkingen bij de grote onthulling. En eerst denk ik nog steeds, ja, hoe verrassend is de ontmaskering nou eigenlijk? Tot ik mij realiseer, dit soort zieke geesten bestaan echt. Noem ze incels. Narcisten met psychotische trekjes. De types die zo diep in hun eigen verminkte denkbeelden zitten dat er iets knapt. In dat licht krijgt de finale een totaal andere lading. Helemaal omdat gekken nadien naar Scream wezen als inspiratiebron voor hun gruwelijke daden.

Cravens eigenwijze tienerhorror is niet perfect, ik vind hem beter dan ik toen ik hem voor het eerst zag. Scream ontleedt met veel liefde het genre en staat dichter bij de realiteit dan dat ik dacht. Alleen jammer dat het niet bij dit deel kon blijven.

Regie: Wes Craven. Met: Neve Campbell en David Arquette