Redbad maakt deel uit van de adellijke Friese stam Aldigisl. Tijdens een brute confrontatie met de Christelijke Saxen wordt Redbads vader gedood. De beschuldigende vinger wordt naar de rebellerende en temperamentvolle Redbad gewezen. De straf: ballingschap. Hij wordt op een vlot de zee ingestuurd en komt op wonderbaarlijke wijze terecht bij de Denen. Hij zweert ooit wraak te nemen op de gelovige moordenaars van zijn vader. Intussen worstelt Redbads neef, die de troon heeft gekregen, met het leiderschap, en is Redbads zus uitgehuwelijkt aan de Saxen. 

Het zijn nogal wat verhaallijnen die regisseur Roel Reiné uitzet in een film die als ondertitel “groot, groter, grootst” zou kunnen hebben. Reiné zoomt ver in op gezichten, elk rimpeltje wordt zichtbaar gemaakt, zet flink in op slow-motion en brengt wijdse landschappen in beeld. Het geeft Redbad een megalomaan uiterlijk, werkelijk elke frame ademt grandeur. Ik hou wel van die grootsheid, die bij vlagen doet denken aan een epos als The Lord of the Rings. Neem daarbij nog de opzwepende muziek en de verbeten gevechten en ik krijg gegarandeerd kippenvel.

Toch is dit ook Redbads handicap. Elke aanloop naar een slagveld vormt namelijk een spanningsboog op zich en ik hunker steeds meer naar de definitieve catharsis, het grote moment waarop alle spanningen echt losbarsten, de totaal ontladende climax. De opeenvolgende spanningsexplosies voelen als één lange intro van een loutering die nooit echt komt. De verhaallijnen cirkelen voortdurend om elkaar heen waardoor de plot zich op een bochtig pad begeeft. Ook dat is niet bevorderlijk voor de onderliggende spanning. Alsof Redbad je bij de lurven grijpt en bruusk loslaat. Het tilt je op en laat je weer vallen. Geen wonder dat ik volledig murwgebeukt de bioscoopzaal verlaat.

om genoeg extra’s te krijgen is via een open casting advertentie gevraagd om mannen met lange baarden en haren, plus mannen die paard konden rijden.

Maar dit betekent geenszins dat ik Redbad een matige of slechte film vind. Integendeel. Er zijn mij genoeg scènes bijgebleven (dat shot van de vijandelijke schepen die aankomen bij de Denen! Redbad die zijn achtervolgers de vloed in lokt!) en het wemelt van de steracteurs. Jonathan Banks als de creepy leider van de Saxen. Martijn Fischer als de goeiige Gebbe. Teun Kuilboer als de naar vaderliefde hunkerende Jurre. Jack Wouterse als fanatieke monk speelt. En natuurlijk Gijs Naber, die met ogenschijnlijk veel gemak de rol van Redbad speelt. Een personage dat gebukt gaat onder schuldgevoelens en tegelijkertijd het charisma van een echte leider heeft. Naber weet die twee uitersten perfect neer te zetten.

Redbad is wat mij betreft een gemankeerd epos. Eentje die zijn goede en minder goede kanten heeft, waarbij de goede kanten de boventoon hebben. Een film waar het Nederlandse filmlandschap trots op kan zijn.

Roel Reiné/Gijs Naber en Teun Kuilboer