Het marketingteam achter Ninjababy had een ludieke actie bedacht. In plaats van een campagne op de sociale media werd er voor briefkaartjes gekozen. Ik vond een flinke hoeveelheid van die kaartjes in een Filmkrant toen ik naar The Northman ging. Leuk bedacht, alleen vond ik de filmposter zelf niet zo aantrekkelijk. Een jonge vrouw kijkt chagrijnig naar een simpel getekend poppetje dat zich aan de titel vasthoudt. Ben ik de enige die deze voorstelling iets kinderlijks vindt hebben? Het is net of een groep kersverse studenten met deze afbeelding aan de slag is gegaan. Het heeft iets rundimentair.

Ik had Ninjababy om die reden niet hoog op mijn kijklijst staan (eigenlijk helemaal niet), toen ik juist werd geadviseerd om deze film te kijken. Ach, waarom ook niet. In het ergste geval zit ik bijna twee uur in een fijne bioscoopzaal naar een slechte film te kijken. Het belangrijkste is dat ik erover kan schrijven.

Rakel (Kristine Kujath Thorp) werkt hard aan haar droom om illustratrice te worden, als haar losbandige levensstijl de fantasie doorprikt. Een vrijpartij heeft geleid tot zwangerschap. Tot Rakels verbijstering is de zwangerschap zover gevorderd dat abortus niet meer mogelijk is. Eerst denkt zij dat de vader Mos is (Nader Khademi), die lessen zelfverdediging geeft, het blijkt de zelfingenomen kerel naar wie Rakel verwijst als “Pik Jezus” (Arthur Berning). Rakel zit helemaal niet op het moederschap te wachten. Ze is nog veel te jong en heeft helemaal geen behoefte aan zo’n miniatuur versie van zichzelf.

De vrees dat Ninjababy het kinderlijke van zijn filmposter zou imiteren bleek ongegrond. Yngvild Sve Flikke heeft de film wel zo min mogelijk aangekleed, zodat deze dramatische komedie de aandacht op de dialogen en spelers legt. Dankzij die aanpak is Ninjababy een onnadrukkelijke film die de kijker vanzelf naar het drama en de komedie voert.

Het beste voorbeeld wat ik kan noemen is de scène waarin Rakel, samen met Mos, naar de abortuskliniek gaat. Als Rakel hoort dat haar zwangerschap te ver is gevorder om in te grijpen, weigert zij dit aan te nemen. Zij eist de abortus! Hup, kom op met die pillen, dan kan zij weer naar huis! De verpleegster negeert kalmpjes Rakels verontwaardiging en pakt een stapel folders over het ouderschap. Intussen realiseert Mos zich dat hij onmogelijk de vader kan zijn, gezien hun vrijpartij te recent is. Desondanks krijgt hij van de verpleegster zo’n folder in handen gedrukt. Hij mompelt gedwee dat hij dit niet echt meer nodig heeft, maar bedankt alsnog voor de informatie.

Flikke geeft Rakel ook de Ninjababy mee, het poppetje van de filmposter. Het moet Rakels nog ongeboren kindje voorstellen, waar zij hele gesprekken mee voert. Zoiets zou ik in een andere film een vergezochte manier voor karakterontwikkeling vinden, hier werkt het. Rakel werkt immers als tekenaar, dus het past perfect bij haar persoon. De gesprekken laten bovendien zien dat Rakel ook niet zo’n onmens is, maar simpelweg de moederdroom niet nastreeft.

Ninjababy kan ik nog het beste omschrijven als een briljante kruising tussen L’événement en het overschatte The Worst Person in the World. Het is zo ontzettend knap hoe Flikke laveert tussen tranentrekker en de lach, en hoe geen van die emoties de overhand krijgt. Ninjababy zit vol energie en blijft met beide benen op de grond staan. Het is nuchter, maar zo verschrikkelijk lekker om naar te kijken. Ninjababy is een lieve, kleine film over volwassen onderwerpen. Ik zou hem het liefst een dikke knuffel willen geven.

Ik moet het het marketingteam evengoed nageven, de filmposter is best een goeie weerspiegeling van de film. Toch had ik hem zelf even wat aantrekkelijker gemaak, zodat het zoveel mogelijk kijkers trekt. Ninjababy verdient het om zoveel mogelijk publiek te krijgen.

Regie: Yngvild Sve Flikke. Met: Kristine Kojath Thorp en Arthur Berning