Ik ben nooit liefhebber geweest van Taylor Swifts muziek, de zoetsappige liedjes waarin zij haar liefdesverdriet verwerkt. Met haar nieuwe album, Folklore, zou zij een nieuwe muzikale weg inslaan. Volgens de critici dan. Kalere productie, meer aandacht voor de verhalende teksten. Omdat dit album nu zo positief in de belangstelling staat, besloot ik de documentaire Miss Americana te kijken. Met nog geen anderhalf uur is het geen lange zit en ik vraag mij af hoe diepgaand het dan kan zijn. We beginnen met Swift die door haar dagboeken bladert en haar levensmotto toelicht: zij is altijd op zoek naar goedkeuring. In de vorm van applaus.
Toen zij nog op de drempel van haar carrière stond slaagde zij daar glorieus in. Swift weet op idioot jonge leeftijd roem te vergaren en breekt spoedig door als zangeres en liedjesschrijver. Het publiek adoreert haar, zij leeft helemaal op van deze energie. Dan wordt zij ongevraagd middelpunt van een controversieel incident.
Tijdens MTV Music Video Awards in 2009 mag zij de prijs voor Best Female Video in ontvangst nemen, doch Kanye West is het hier niet mee eens. Bruusk pakt hij Swifts plek in de spotlichten af, met boegeroep als gevolg. Wat blijkt: Swift dacht het publiek haar uitjoelde. Voor iemand die zo sterk afhankelijk is van goedkeuring, is dat best een klap. Helemaal als zij zich nadien wanhopig wil bewijzen als het perfecte meisje en het publiek zich dan wel tegen haar keert.[epq-quote align=”align-left”]Regisseuse Lana Wilson duwt de aandacht toch meer naar het popsterrenleven van Swift.[/epq-quote]
Ik wil vooropstellen dat ik het ontzettend dapper vind hoe Swift haar hoofd nu hoog houdt. Zij heeft zich eerst helemaal gek laten maken, nu besluit zij hoe zij leeft en muziek maakt. Nog sterker vind ik hoe zij zich roert in politieke discussies en oproept om te stemmen op Democratische kandidaten tijdens de verkiezingen. Het is erg interessant om met de meer activistische kant van Swift kennis te maken. Alleen, dit gebeurt als Miss Americana al over de helft is. Bovendien voelt het meer als haastige dip, dan dat er echt serieus op wordt ingegaan.
Regisseuse Lana Wilson duwt de aandacht toch meer naar het popsterrenleven van Swift. Hoe haar voortuin vol staat met gillende fans, zij optreedt in uitverkochte stadions en videoclips opneemt. Dat is ook leuk, ik ben veel nieuwsgieriger naar de voorzichtig aangestipte thema’s als ongewenste intimiteiten en Swifts weigering om nog langer als “het lieve meisje” te worden gezien. Nu komt Miss Americana meer in de buurt van een goed geregisseerde pr-stunt.
Lana Wilson/Taylor Swift