Eerder liet Gaspar Noé het effect van een brandblusser op een schedel zien en onderzocht hij het effect van harddrugs bij een dansgezelschap. Zijn films zijn onvoorspelbaar, stappen met zevenmijlslaarzen over grenzen heen. Daarom is Love zijn opvallendste werk. Alhoewel het werd gepromoot als expliciete en heftige pornofilm, valt dat best nog mee. Op nieuwsjaarsdag krijgt Murphy (Karl Glusman) telefoon van de moeder van zijn ex-vriendin Electra (Aomi Muyock). Electra is al wekenlang vermist, misschien dat hij weet waar zij is? Murphy is nu noodgedwongen samen met de veel jongere Omi (Klara Kristin), het telefoontje doet hem terugverlangen naar de tijd met Electra.
Zijn lijzige voiceover vertelt over de spijt, in flashbacks zien wij wat er precies is gebeurd. Om de kijker in Murphys gedachtestroom te zuigen heeft Noé de verhaalstructuur versplinterd, springt hij van heden naar verleden en weer terug. Hij begint op het punt waarop de relatie van Murphy en Electra knapt en gaat dan terug in de tijd om het drama van context te voorzien.
De twee zijn dolgelukkig, om hun romance wat pit te geven betrekken zij de naïeve Omi in hun seksleven. Omi is met zeventien jaar de jongste van het drietal en je kan je afvragen of het trio wel helemaal legaal is. Maar dat kan niemand wat schelen. Van bovenaf gefilmd geven de drie zich over aan hun lusten. Dit is precies het moment waarop Noé het ongemak wil oproepen. Als ik de verhalen mag geloven zijn deze scènes namelijk geïmproviseerd én ongesimuleerd. Met andere woorden, de seks is echt. Authentiek.[epq-quote align=”align-left”]Love is meer een erotisch drama dan shock-porn.[/epq-quote]
Het kan zorgen voor schaamrood op de kaken, ik vind de seks geenszins shockerend. Hoe grafisch Noé het ook in beeld brengt, dit zijn de scènes waarin Murphy en Electra elkaar liefhebben. Dat het allemaal “echt” zou gebeuren is inderdaad ongemakkelijk, alleen komen die scènes niet zo vaak voor, waardoor het effect ervan verloren gaat. Noé wil naast de erotiek ook ruimte voor drama inbouwen, de personages tegen elkaar uitspelen. Murphy is egoïstisch, stikjaloers en een tikje narcistisch, maar ook stapelverliefd op Electra. Omi wil gewoon bij hem en haar kindje zijn. Electra is de verloren ziel, die na de verknalde romance helemaal het pad afraakt.
Love is meer een erotisch drama dan shock-porn. Het mist de rammende vuist van Irréversible, de waanzin van Climax. Dat is jammer, tegelijkertijd heeft Noé met deze titel zijn toegankelijkste en intiemste werk gemaakt. Geen familiefilm, wel een fijne instapper in ’s mans oeuvre.
Gaspar Noé/Aomi Muyock en Karl Glusman