Gooi een groep vreemdelingen op een eiland, doe daar nog wat rare elementen bij, en kijk wat er gaat gebeuren. Het is een vage premisse, maar wel de plot van één van de beste series die ik ooit heb gezien: Lost. Het voelt als de dag van gister dat ik deze bovennatuurlijke thriller volgde, de laatste aflevering komt uit 2010. En de eerste werd uitgezonden in 2004. Ik was zo’n vijftien jaar ten tijde van de pilot. Het werkt toch ontnuchterend, zulke feiten. In het begin had ik mijn bedenkingen. Hoeveel kan je nou uitrichten met een groep mensen op een eiland? Nou, als je de uitwerking overlaat aan J.J. Abrams en Damon Lindeloff, veel. Heel erg veel.

Zo is dit eiland niet zomaar een eiland. Er wordt iets verborgen gehouden. In de jungle klinken fluisterstemmen. Er rent nog een ijsbeer rond die snel wordt doodgeschoten. De groep wordt bij tijd en wijlen geconfronteerd met een geheimzinnig rookmonster. En dan is er nog een cult, en worden spelletjes gespeeld met de tijd. Laat het maar aan Abrams over om zoveel mogelijk sciencefiction-elementen in de mix te gooien.

De ruggengraat van elke vertelling zijn natuurlijk de personages. En Lost wemelde van de fascinerende personages. Dokter Jack wordt direct neergezet als leider van de verdwaalde groep. John Lock weet alles af van jagen. De cynische James moet vrede gaan krijgen met zijn eigen verleden. De kijker kan met ze binden, voor de makers zijn de gids naar vele raadsels. Die raadsels vormden weer een ontwikkelingspad voor de personages. Was iedereen bereid om goed naar zichzelf te kijken?

Laat het maar aan Abrams over om zoveel mogelijk sciencefiction-elementen in de mix te gooien.

Hoe meer de makers de diepte indoken, hoe psychedelischer de serie werd. Lost wist een trouwe fanbase te verzamelen, en die fans gingen zich zorgen maken. Hadden de schrijvers zich niet klem geschreven? Hoe kon alles op zijn plek vallen? Iedereen werd gerustgesteld, de makers wisten wat ze deden. Al vermoed ik dat ik als enige de beruchte finale kan waarderen. Er werd wel antwoord gegeven op waar iedereen op dat moment stond, heel veel andere vragen bleven onbeantwoord.

Hoezo liep er een ijsbeer rond? Wat is nou het gedoe omtrent die getallen? Lindeloff kwam veel later nog met halfbakken antwoorden, zijn onderliggende statement was: “jullie moeten niet zo zeuren”. Het is nu eenmzaal zoals het is. Punt. Jammer, maar het doet niets af van de legendarische status die Lost heeft verworven.