In Hellraiser werden de poorten naar de hel geopend. Iedereen die deze gothische onderwereld betrad kon zich uitleven met allerhande sadomasochistische fantasieën, die een stapje verder gingen dan leren pakjes en zweepjes. Scenarist en regisseur Clive Barker, die ook het boek had geschreven, wist het horrorgenre flink wat pit te geven. En omdat iets wat goed valt ook geld oplevert, kan een vervolg uiteraard niet uitblijven. Ziedaar Hellbound: Hellraiser II, die direct aansluit op het slot van deel één. De familie van Kirsty is afgeslacht en zij roept dat de daders zogenaamde “Cenobites” waren.
Demonische verschijningen die waren opgeroepen door middel van een magische kubus. Ik vind het niet meer dan begrijpelijk dat de autoriteiten haar meelijwekkend aankeken en vervolgens in het gesticht stopte. Zij mag dan gelijk hebben, iemand van dit gelijk overtuigen vergt echt wel het nodige doorzettingsvermogen.
Maar daar hebben de scenaristen iets op bedacht. De arts die Kirsty behandelt, Channard, is zelf geobsedeerd door de duivelse kubus en het universum waar het toegang tot geeft. Reken dus maar dat hij graag naar haar verhaal over demonische monsters luistert. Want hoe kan hij zelf in die afstotelijke dimensie komen?
Tony Randel, die Barker vervangt als regisseur, verlegt de aandacht van de personages naar de gore effecten. Denk aan amputaties, doden die herrijzen uit een bebloed matras, en natuurlijk de weerhaken die lichamen uit elkaar trekken. Het is nog smeriger en bloederiger. De film dateert uit 1988, de effecten zullen nog steeds kokhalsneigingen veroorzaken.
Daar waar Hellraiser ging om het psychologische spelletje tussen Kirsty, Julia en Frank, duikt Hellbound: Hellraiser II verder in het samengaan van hemels genot en hels lijden. Er zit ook een occulte onderstroom in. De plek van de Cenobites heeft weldegelijk wetten en er is zelfs sprake van een god. Dat occulte kwam al naar voren in de voorganger, hier krijgt het nog iets meer een gezicht.
Er is nog iets. In plaats van de Cenobites naar onze wereld te brengen, komt Kirsty in hun hel terecht. Daar komt Kirsty ook oude bekenden tegen. Wie dacht dat haar stiefmoeder Julia en oom Frank gestorven waren, absoluut niet. Het koppel zit gevangen in hun eigen hel, waar het volzit met spiegels, kreunende vrouwen en zich herhalende beelden uit het verleden. Deze wereld verleid en stoot af, is zowel weerzinwekkend als opwindend.
De verrassende shock van Hellraiser is niet meer, Hellbound: Hellraiser II is een prima vervolg met hallucinante decors. Knap, hoe deze horror na zoveel jaren zich nog met gemak kan meten met titels als Saw. Wel jammer dat de hellepoort hierna niet permanent is gesloten.
Regie: Tony Randel. Met: Ashley Laurence en William Hope