Ghost in the Shell 2: Innocence heeft een geniale intro die de toon meteen pakt. Een koor van vrouwelijke stemmen roept een haast verheven gevoel op, intussen zien we hoe een vrouwelijke robot in elkaar wordt gezet. Dan komt er nog een scène die op het eerste gezicht weinig toevoegt aan de plot, maar wel verdomde ontroerend is. Batou, een robotagent, komt thuis en wordt enthousiast begroet door zijn hond. Ik ben niet eens een hondenpersoon, toch smelt ik weg bij dit tafereel.

Batou, een boom van een kerel die werkzaam is bij de antiterreur-eenheid, speelt de hoofdrol. Samen met familieman Togusa wordt hij op een zaak gezet. Een speciale seksrobot zorgt voor de nodige drama door haar eigenaar en zichzelf om zeep te helpen. De agenten komen op het spoor van politici en maffia en lopen zelf ook gevaar. De dialogen zitten vol met filosofische overpeinzingen over mens, machine en het leven. Erg fascinerend, het wekt ook de indruk dat deze Ghost in the Shell meer een filosofieles is dan een eigenzinnige sciencefiction/actie anime. Het helpt ook niet dat de plot vrij complex is en Batou verbanden legt terwijl ik nog tien stappen achterloop. Wat is dat nu precies met de Yakuza? Wat heeft de politiek ermee te maken? Om het nog ingewikkelder te maken volgt na driekwart nog een mindfuck waar Christopher Nolan jaloers op zou zijn.

Deze anime is voor mij op zijn sterkst als er actie plaatsvindt. In een liveaction kunnen gevechten met vuurwapens al indrukwekkend in beeld worden gebracht, een anime kan een dergelijke scène naar een hoger niveau brengen. Alles is net wat meer overdreven en hoogdravend. De expressies zijn theatraler, de kogelgaten ranziger, en als iemand met zijn laatste krachten nog probeert een schot te lossen, wordt de pijn in diens ogen nog extra benadrukt. Ook als het gaat om het uiterlijk is Ghost in the Shell 2: Innocence een parel. De intro laat al een prachtige soundtrack horen, die in de rest van de film doorklinkt. Er wordt naast de traditionele animatie ook gebruikt gemaakt van 3D, waardoor het decor net wat realistischer oogt.

de allereerste anime die bij het cannes filmfestival werd genomineerd voor een palm d’or (2004)

Het enige wat deze anime mist is een emotionele kern. En daarom zijn die scènes met de hond en Batou zo’n welkome afwisseling. Wanneer dat beest als een klein kind in Batou’s armen springt en hij hem hem vertederd vasthoudt, geeft dit de film onverwacht een ontroerende lading. Meer van dit soort scènes zou Ghost in the Shell 2: Innocence een kloppend hart hebben gegeven.

Mamoru Oshii/Akio Otsuka en Koichi Yamadera