Met Game Night worden wij voorgesteld aan het meest competitieve koppel ooit: Max en Annie. Allebei zijn ze gek op spelletjes en op het winnen van spelletjes. Traditiegetrouw organiseren ze wekelijks een spelletjesavond waarvoor ze hun vaste vriendengroep uitnodigen: het aandoenlijke paar Kevin en Michelle en de wat simpele Ryan. Buurman Gary, een stoïcijnse politieagent, maakte eerder ook deel uit van de groep, tot zijn vrouw hem verliet. Max en Annie vonden hem al een vreemde snuiter en sluiten hem sindsdien zo diplomatiek mogelijk buiten. De spelletjestraditie wordt bruut doorbroken met de komst van Max’ oudere broer Brooks.
Hij wil graag ook eens zo’n avond organiseren. Maar dan wel op zijn manier. De eeuwig jaloerse Max staat het oogluikend toe. Het gaat om een zogenaamde kidnappig, waarbij Brooks het slachtoffer is en de groep hem moet terugvinden. Alleen… de ontvoering ziet er wel erg realistisch uit. Aanvankelijk denkt iedereen nog dat de ingehuurde acteurs hun werk (te) goed doen. Maar is dat wel zo…?
De voornaamste reden dat Game Night zo goed werkt, is omdat Daley en Goldstein de tijd nemen om de personages te introduceren. Annie vindt het prachtig om spelletjes te spelen, ze zou ook graag kinderen willen hebben. Max heeft hier lichte aarzels over. Op de meest ongepaste tijden brengt Annie het onderwerp naar boven, wat zorgt voor ongemakkelijke en absurde humor. Gary, die vooral verschrikkelijk eenzaam is, geeft Game Night zijn subtiele gespannen smaak. Is die kerel misschien gek? Wat gaat er om in zijn kop? Hij blijft een mysterie en daardoor ook onvoorspelbaar. De oenige Ryan verstaat dan weer de kunst om de meest stompzinnige uit te kramen, tot groeiende ergernis van zijn vrienden.[epq-quote align=”align-left”]Game Night komt wonderwel goed weg met zijn scherpe bochten.[/epq-quote]
Game Night combineert deze elementen met een fijn creatief plot wat de kijker steeds op het verkeerde been zet. Naarmate de film duurt, hoe complexer de plot blijkt te zijn en hoe meer de komedie zich mengt met drama en mysterie. Wordt er nou nog steeds een spel gespeeld? Zo ja, wiens spel is het dan? Game Night komt wonderwel goed weg met zijn scherpe bochten. Al dreigen regisseurs John Francis Daley en Jonathan Goldstein soms te struikelen over hun eigen enthousiasme. Dit wordt weer goed gemaakt door het enthousiasme van de cast. Iedereen gooit zich met zoveel overtuiging in de penibele situaties dat het aanstekelijk werkt.
Op het einde wordt het cirkeltje keurig afgerond en heeft iedereen zijn lesje geleerd. Soort van. Game Night zou op zich een minder conventioneel slot verdienen. Aan de andere kant kan je je afvragen of nog meer malligheid op zijn plaats is.
John Francis Daley & Jonathan Goldstein/Jason Bateman en Rachel McAdams